“Hai días nos que sair da cama é toda unha odisea”

Cristina Blanco García, compostelana de 35 anos, é unha das galegas afectadas pola endometriose. Recibiu o diagnóstico no mes de febreiro de 2020, despois dun ano no que tivo que acudir a moitas citas de Atención Primaria onde lle dicían que podían ser pedras no ril ou estrés. Afortunadamente tivo a sorte de que a xinecóloga Cándida Rosa Correa desde un primeiro momento sospeitou de que era endometriose. “O primeiro que fixo foi solicitar unha resonancia magnética, que non soen facer, e xa mo confirmaron. A partir de aí nada foi sinxelo”, di.

É consciente de que os síntomas non son fáciles de controlar. Pasaron case dous anos dende o diagnóstico e despois de probar tres tratamentos, o seguinte terao esta semana. A súa vida, por agora, “non mellorou moito”. Cristina conta que ademais dos tratamentos que pasan por ser farmacolóxicos ou cirúrxicos hai outros aspectos como a alimentación ou deporte que axudan. “Eu fixen un cambio de dieta que si me beneficiou, pero aínda así todos os días teño que tomar analxésicos”, comenta.

Os primeiros síntomas percibiunos de moita nova. Cando tivo a primeira regra, arredor dos trece anos, tiña moita dor lumbar e chegou a ir ao médico, pero non lle deron importancia. Co paso dos anos as regras eran dolorosas pero non incapacitantes. “Había dous ou tres días nos que tiña moita molestia pero podía facer vida”, sinala. Despois, no 2019 coincidiu cun momento de moito estrés no seu día a día e nin na cama aguantaba coa dor. Isto foi a máis. “Agora practicamente todos os días teño dor. Cousas como sentarme nunha cadeira poden ser problemáticas”, conta.

os seus implantes están adheridos aos intestinos e vexiga Os tratamentos son hormonais. Hai un medicamento que é o específico pero costa uns 60 euros ao mes e que recibe o nome de Visannette. “No meu caso non dou resultado. Para a semana implantaranme un DIU que pode que o meu corpo non acepte, e o seguinte sería un tratamento cirúrxico porque xa non hai outra opción”, apunta.

Estas intervencións esixen que sexa un equipo multidisciplinar quen as realice porque en moitas mulleres os implantes están adheridos a moitos órganos, no caso de Cristina, intestinos e vexiga, o que implica que ao retiralos hai un risco amplo de danar esos órganos. Son cirurxías complexas que poden non ser a solución. “O que se busca é ter maior calidade de vida pero non hai un tratamento máxico”, incide.

Cristina é profesora e por sorte non tivo que deixar o oficio, pero é consciente de que o rendemento é menor. “Teño moita paixón e ilusión polo meu traballo pero noto que isto afecta tamén a nivel psicolóxico. E cos amigos e persoas cambia a relación porque non che apetece facer moitas das cousas que antes facías”, afirma.

Tiña como afección montar a cabalo e tivo que deixar de facelo porque o seu corpo non o resistía.

A endometriose afecta notablemente no seu día a día. “Hai días que levantarse da cama ou facer as tarefas convírtese nunha odisea. Aínda que intento repoñerme e pensar que hai que loitar contra ela e convivir con ela é certo que hai días que te ves incapacitante, sin folgos para facer o que tes que facer”, asegura. Considera que é fundamental recibir o apoio de familiares e amigos.

“os xinecólogos non informan de que pode afectar á fertilidade” No seu caso non ten fillos. Ao respecto fala de que se unha muller quixera telos e a reserva ovárica está mermada por agora non se cubre pola Seguridade Social e coa reserva ovárica ou a conxelación de óvulos tería que sufragar os gastos a propia doente. “Tampouco é algo do que che falen a miúdo porque non son moitos os xinecólogos que che informan de que pode afectar á fertilidade; o problema é cando a muller busca un neno ou nena e xa non pode”, aporta.

a xente descoñece a enfermidade Cristina aprecia que é preciso visibilizar máis a enfermidade porque é certo que moitas veces un asocia que a regra doe e quédase aí. “É un proceso que pasan todas as mulleres de forma natural e moitos din: ‘como é posible que che doia tanto, que queixicas eras, como non vas poder ir a traballar por simplemente ter a regra....”, conta.

Son moitas as doentes as que padecen a enfermidade na comunidade. “No meu caso tiven sorte xa que nun ano puxéronlle nome á enfermidade, pero outras aguantan e non fan revisións ou mesmo dende Primaria non lle dan a importancia que ten. De feito, soen recetar un anticonceptivo pero sin examinar cal é a orixe do problema”, asegura.