Mulleres libres: a Verónica e outras máis

Tomando ocasión do día da muller, teño o gusto de referirme, para comezar, a Berenice, a quen os cristiáns coñecen por Verónica. Os Evanxeos non a mencionan, pero outros escritos e maila tradición cristiá si que a teñen en conta, de xeito que é protagonista dunha das estacións do Viacrucis. Refírense a ela os apócrifos das Actas de Pilato, o da Tradición de Pilato, e o da Venganza do Salvador.

A situación de Xerusalén naqueles momentos non era doada para poñerse a favor dun condenado á crucifixión. Aínda que a pena de morrer no madeiro fora Pilato quen lla impuxera a Xesús, tamén o senado dos xudeus o condenara a morte. Mesmo así, ela quería transmitirlle a aquel home o seu sentir, agradecida como lle estaba por tela curado das súas hemorraxias. Velaí por que non conseguiron arredala do que quería facer, nin os soldados nin a chusma de xudeus que ían a pe del agardando que a súa vida rematara na cruz, no monte da Caveira ou Calvario. Ela ábrese camiño polo medio dos soldados, e vai dar fronte ao rostro de Xesús. Achégalle un lenzo e sécalle o sangue e a súa suor. Xesús non ten forzas nin para lle agradecer o feito, pero lle deixa a súa face plasmada no lenzo. Ela conservarao con agarimo polo resto da súa vida.

Outras mulleres de Xerusalén acoden onda o sentenciado a morte, que cargaba coa cruz. Elas o admiran, e séntense libres para ir onda el. Esa liberdade crece aínda máis cando se ven confortadas por Xesús, que as anima, a pesares de prever as consecuencias da caída da Cidade Santa diante dos romanos, dirixidos por Tito, no ano 70. Mesmo así, esas mulleres, que choran por Xesús e o escoitan, tornan a casa renovadas, pola palabra agarimosa do Mestre.

Os Evanxeos mencionan a outras mulleres que acompañan a Xesús nos momentos de dor. Son a Virxe María, María a Magdalena, María a de Cleofás e Salomé. Esas donas queren, coa súa presenza, aliviar a angustia de Xesús, colocándose a pe da cruz. Sofren, pero alégranse de poder rebaixar a dor do crucificado, estando a carón del. Non se pode dicir que non foran libres, pois, mentres os discípulos fuxiron cando o prenderon no Horto das Oliveiras, elas seguírono ata o Monte Calvario.

A historia prosegue: nos días pasados, algunhas mulleres consideraban un exemplo de liberdade a súa teima en manter as manifestacións do 8 de marzo, mesmo se dese xeito arriscaba de medrar o número de contaxios do COVID-19. En troques, outras mulleres, coa debida separación, reuníanse o pasado venres na Catedral, para participar no Viacrucis. Dese modo reflectían sobre a Virxe María, a Magdalena e as Mulleres de Xerusalén, e as imitaban no exercicio da súa liberdade. Alimentaban no seu corazón sentimentos de afinidade e de agarimo, acompañando a Xesús no camiño da cruz e na súa morte, para que non se sentira só, se non acompañado por elas, que asentían con el na esperanza no Deus da vida.