O fotógrafo Manuel Martínez

É moi atractiva a idea do artista serodio. O pintor, o músico ou o escritor que pasa decenios da súa vida sen compoñer, sen pintar, sen escribir e que cando chega a unha idade respectábel ponse a obrar con xenio e con grande mestría; antes estivo coñecendo as técnicas e as artes, e sobre todo mergullándose na vida. O Príncipe de Lampedusa agardou a ser vello para escribir só unha novela, mais das mellores da literatura italiana; Henri Rousseau colleu os óleos moi tarde; Chateaubriand iniciou lentamente as súas Memorias de Ultratumba, despois dos corenta anos e o noso Otero Pedrayo agarda a certa madurez para iniciar un traballo que abraia pola fondura, mais tamén pola forza, a disciplina e a extensión. Sedúcenos igualmente o outro tipo de artista serodio, aquel que asume ideas estéticas que xa agonizan mais que como Rilke, Gaudí ou Mahler crean poéticas excepcionais.

Manuel Martínez cumpriu os cincuenta anos e mentres edita simultaneamente as súas dúas primeiras obras, convértese nun dos grandes da fotografía galega. Isto non ten nada de raro, porque pedra que rola non colle verduño, porque a vida verdadeira lábrase con pico, pá e sen salvoconduto, e porque todo iso conséguese disparando seguido a cámara e as cores e encebolándose sen medida nas liñas e nos abismos.

Son dúas obras case antagónicas. 24 10 06 (da que tamén é autora Anxos Sumai) son transparencias do líquido amniótico no que se baña a existencia de Manuel Martínez. Nutrido en cada foto con materias diversas, areas, formas primitivas, ollos por tras do visgo, ceras, galerías mortas, cruces, volumes de sabas, Compostela, antepasados no retrato de familia, santas.

Unha vez mirando escaparates de plumas e disfraces nunha grande babilonia, atopei unha esquina de cristal onde reuniran varias ducias de zapatos alucinantes, de pallaso, unha evocación do home verdadeiro, con feitura de soños, coiro e brillos, que inevitabelmente se soldaban na vista e paraban o tempo. Unha imaxe onírica que ía máis alá da esperanza. Iso é Ghats, o outro libro, no que comparte autoría con Xerardo Fernández, Antón Lopo e Roberto Ribao.