Dereitos humanos trans
BEN coñecemos que os dereitos LGTBI (lesbianas, gais, trans, bisexuais, intersexuais) son totalmente inexistentes en países como China ou Rusia e que se poñen en cuestión día si día tamén en países como Brasil ou Estados Unidos pero no seo da comunidade europea e en España, tamén temos que roer.
Uns días antes de que en España se aprobarse a Lei trans entre numerosas polémicas e opinóns enfrontadas, tivemos que escoitar declaracións cheas de odio e de prexuízos contra as persoas transxénero por parte do presidente da República Checa, Milos Zeman, cando lle preguntaron a súa opinión pola lei húngara contra a pedofilia cualificada pola UE como “vergonzosa” por equiparar este delito coa homosexualidade. Zeman soltou unhas perlas únicas, tachando de “repugnante” a quen se somete a unha operación de cambio de sexo e comentando que o feito de que calquera persoa que se preste a unha cirurxía de reasignación de sexo lle resulta “intrinsicamente noxento”. Tremendo!
Estou convencida de que ninguén nega que hai, e sempre houbo, persoas que non se identifican coas categorías home/muller; é unha relidade, tamén creo que estamos concienciados da necesidade de seguir avanzando nos dereitos do colectivo LGTBI e que as opinións obtusas son unha minoría que deben recibir unha resposta desde todos os ámbitos, sobre todo, desde o eido político e social e, neste sentido, por certo, non me parece abondo o feito de que só a metade dos países da Unión Europea respondesen de forma contundente as declaración de Zeman. A outra metade? Non sabe, non contesta.
Empregando a terminoloxía de Zeman, noxento é o feito de que xente con poder para crear debate e opinión e xente con poder para lexislar siga politizando este tema. Noxento é que a discriminación e o estigma persiga estas persoas en todo o mundo e noxento é que se sigan practicando políticas hostís contra elas e se lles neguen os dereitos que teñen polo simple feito de ser persoas pois é doado entender que os dereitos trans, tamén son humanos, ou non?
Dito isto, aínda me queda espazo para o humor e para apelar ao sentido común á hora de avanzarmos no uso da linguaxe inclusiva coa que se sintan identificados todos os falantes; é un proceso totalmente necesario que dependerá do uso e das autoridades lingüísticas competentes; temos que deixarnos de propostas tipo todas, todos, todes, todis, todus que atentan contra o funcionamento da lingua, contra a economía lingüística e que raian o ridículo no nome dun falso progresismo.