Don Camilo e as nais
NUNHA destas mañás había unha luz de Sonata de Otoño sobre o camposanto, que mesmo podería tentar ao marqués de Bradomín. No aire soaba o cantar das campás de Iria e mais o cantar do paso do tren, as dúas cancións da infancia feliz de Cela. Esa música protectora que o acompañou toda a vida (e acompañarao se cadra toda a morte) contra os seus inimigos. Falando de inimigos, morreu Javier Marías.
-Coño, si. Xa anda por aquí tocando as pelotas.
Á infancia de Marías faltoulle a canción das campás e dos rumorosos. Os horizontes da súa nenez foron as fileiras de libros do pai, o seu xardín foi a hedra devoradora da biblioteca do vello a gabear polas paredes ilustradas. De aí pode facilmente saír un futuro escritor (case sempre cabreado). Pero aquel neno que foi Camiliño Josesiño medrou no xardín de súa nai, de onde saíu un escritor de aromas e colores.
-Coño, si. Eu fun un neno edípico,
enchoupado nos bicos dunha nai que sempre tiña no bico un cantar. Fun criado no colo, que é onde se apren-
de a ciencia de aniñar no colo das
mulleres e a arte dos namoramentos, da que Marías sabía moi pouco (co-
mo se delata no seu triste libro Los enamoramientos).
Pero agora en literatura xa non hai nais coma dona Camila Emanuela, que oía medrar as rosas no seu xardín de Iria Flavia. Agora veñen poetas de versos duros e castañudos que disque padecen infancia desidealizada: nin flor de xardín nin colo de nai. Agora os premios danllos a poetas capados de edipismo, expulsados do colo da nai coma anxos caídos desde o peito á baldosa roñenta. En vez de redimiren a nai elevándoa desde a fregatio á sublimatio, hoxe haiche poetas des-peitadas que xa non saben converter a nai en fada, o colo en voo e o bico en soño.
A poesía que se vende (sempre pouco) seica se inspira agora en nai de mans molladas e secadas no mandilón camiño de abrir a porta. Esa nai que materna as súas fillas en castellano para que poidan casar cun dentista, pero despois elas traizoan esta lingua materna e van de poetas guindando verso libre na “lingua propia”.
Se aínda queremos arranxar o mundo, hai que volver levar aos institutos as prosas e versos edípicos e venusinos para que as persoas aprendan a sentir namoramentos, porque agora o único que a xente desexa sentir son apalpamentos. Só nos queda García Montero extraviado entre o salouco, o soneto e o salario.
-Coño, si. Acabáronse os poetas daquela poesía do “esplendor na herba da gloria das flores” que nos daba a cheirar o vello Wordsworth. E os profesores de literatura xa non che saben quen foi Stendhal.