Eiquí xa case que ninguén se acorda de nada
A edición de A conto de Fraga está a me proporcionar a posibilidade dalgunhas matizacións, de distintas precisións e mesmo a de incorrer en oportunos silencios. Intentarei evitalos. Trataríanse duns silencios que cabería agardar dende que saíu á venda, pero que sospeito que non levarían a ningún sitio no que pagaría a pena estar. Non todo o que tiña que dicir, pero non pouco delo, xa está nese libro. Agora póñome a tremer se penso nas que me esperan, pero a esta idade miña, confeso que tal posibilidade fai que me sinta vivo; ou sexa, que case que o estou desexando. O caso é que, unha das primeiras advertencias que recibín, foi a de que eu dixera que Guerra nunca me chamara maleteiro de Fraga. Fíxoma meu irmán. Debo dicir que é certo, pois iso, exactamente iso, foi o que el me dixo. Que el nunca dixera tal cousa.
Tamén é certo que cando así mo dixo, dándome de paso a súa palabra de honor de que non o dixera, eu pedinlle que o desmentira. Respondeume que el non lle podía facer iso ó seu partido, que ese feo non podería facerllo. O que eu lle respondín creo que xa vai no libro. Calei que, o que a min se me antollou pensar, foi que a el non lle tería parecido elegante. Algunha xente, ás veces, volvese moi fina.
Guerra non podía facerlle ese feo ó seu partido, pero hai que ver os feos que lle leva feito ó longo dos pasados meses; digo eu agora. Cando non afirma que a esquerda, o seu partido incluído, non está capacitada pra salvar España, ou cando considera que ó hoxe monarca emérito non hai que condenalo por un asunto de saias –pra entendermonos, de faldas; manda tralla, como se defraudar á facenda publica fose unha demostración amorosa– ou cando expresa algunha que outra sandez respecto do seu compañeiro Sánchez; cando fai todo iso, comezo eu a comprender que ó meu ex amigo tanto lle vale un roto coma un descosido e que xa lle valía así daquela.
En fin, que con estes vimbios intelectuais, non con outros, foi cos que –o que eu crin que era o meu amigo e sabía perfectamente ó que eu fora pintar a Cuba, volvendo alí acompañando desta volta a Fraga– foi cos que se empezou a tecer o cesto no que se nos metería a min e máis á miña honra pra nos botar río abaixo, os dous, navegando en augas turbulentas, e así ata hoxe.
Xa levo algunhas entrevistas feitas. Non lles temo ás que son feitas en directo porque nelas é evidente que o que respondo o digo eu e non se escoita por persoa interposta. Ó que eu lle temo élles ó preguntante, como o cualificaría Vázquez Portomeñe nos seus tempos de portavoz parlamentario, que nin leu o libro e que, aínda por riba, dada a súa tenra idade, a penas sabe xa quen era Fraga ou quen a maioría das persoas que discorren polas páxinas do libro. Sen embargo, a conto de Fraga, de quen falo é tamén de min aproveitando pra responder a preguntas que xamais se me fixeron.
O outro día tropecei con Manuel Guede, o noso e bo director teatral (que o foi do CDG, por dúas veces) pero tamén autor de Contra Serenou e máis de En vésperas de Claudia, algo do que xa non todo o mundo ten memoria, pois así somos e así nos vai. Manolo viña algo contrariado, acababa de coñecerse a mala nova do pasamento de Xerardo Moscoso, alá no seu México natal, e regresaba el de onda algunha xente da farándula galaica. Viña consternado. A máis dela ignoraba o nome dun dos primeiros cantautores de Voces ceibes. E mira que montaron bulla.
Eiquí xa case que ninguén se acorda xa de nada, sendo como é a memoria cousa tan necesaria. A boa memoria, claro. Pero tamén a mala pois coas dúas se constrúen os imaxinarios ós que o total dos mortais adoitamos abeirarnos.
Tena boa, ten boa memoria Xosé Ramón. R. Iglesias, case poderíamos dicir Xosé Errequeerre Iglesias que non sei se leu o libro ou se esta vez tocou de oído, algo que non acostuma a facer nas crónicas coas que nos regala de vez en cando. Espero que algún dia, el e máis eu, poidamos falar do libro sen por elo ter que estar traballando. No que di nesta súa crónica de ausencias é todo de recibo. Bo será que así se recoñeza.