Historias de bus
SEMPRE é bo recoñecer os defectos e debilidades, é recomendable confesalos para a nosa saúde mental. Un dos meus máis coñecidos é que detesto conducir. De feito, nin sequera teño coche, o que supón un escándalo para unhas persoas e unha conversión ao cool para outras, como me dixo unha vez o alcalde de Pontevedra. Unida esta tara a que recoñezo que son unha pesada no discurso da loita contra o cambio climático.
Así que estes dous defectos persoais fan que o transporte colectivo teña en min unha aliada perfecta, que manexa os horarios de tren e bus como a lista da compra cando se vai ao mercado.
E iso que nestes tempos e coa que está a caír coa pandemia do coronavirus, hai moitas persoas que me preguntan se non me dá medo viaxar rodeada doutra xente. Pode ser, mais non hai como as viaxes en bus para ir tecendo historias diariamente, unhas mellores que outras.
Porque os teus compañeiros de asento dan moito xogo. Como cando Aarón, un neno de oito anos, pretendeu ligar comigo. Ou como cando sentou ao meu carón aquela señora maior cunha cesta e que cheiraba a peixe como se levase un bacallau á portuguesa metido dentro.
Ou como aquel día de chuvia terrible e noite pechada no que, xusto antes de que puxese un pé na escaleira para subir ao bus, un mastín enorme e unha ovella chea de lá paseaban pola estación pontevedresa case que collidos da man, mollados como pitos. Foi tan alucinante que nin reaccionei para lles sacar unha foto.
Mais tamén hai historias desagradables.
Como o feito de que cada día, ás oito da mañá, vaia un home falando polo móbil e berrando sen parar, que pon de mal humor a calquera. E que, cando te atreves a lle chamar a atención porque todo o bus está canso de escoitalo, con moito coidadiño porque se trata dun home negro e esa chamada de atención pode ser malinterpretada, che espete, sen deixar a súa conversa polo teléfono “Yo pago, tú callas”.
Ou cando observas desde a ventana que unha rapaza adolescente, aparentemente preparada coa súa mochila para ir a clase, é desprezada por un mozo que a agarra sen contemplacións polo peto traseiro do pantalón para empurrala polo andén adiante. Déronme ganas de baixar e de partille a cara a ese machito e mandala a ela para a escola.
E que dicir do lío coas tarxetas que pouco a pouco van substituír aos antigos billetes: moitas das máquinas que hai nos buses non dan lido a banda magnética; algúns condutores obrigan a sacar billete en papel para subir ao bus malia que se supón que as tarxetas están, precisamente, para non ter que usar papel; cantas mañás hai discusións e cabreos cando suman máis persoas con tarxeta que asentos libres. E iso que non son un invento nin galego, nin recente: desde hai décadas podes viaxar por moitas cidades de Europa cunha soa tarxeta, que sacas nunha máquina expendedora e que recargas noutra cando non teñen saldo; esas tarxetas nunca fallan.
Vai ser certo aquela canción que dicía “Galicia, sitio distinto”. Tarxetas galegas que acadan que polas mañás vaia ao traballo imaxinando que historias me agardarán cando comeza a miña viaxe.