Son un vello e, o que é peor, desexo selo durante moito tempo
ARRANCA ou non arranca a primavera? Anda maio a se nos ir e a penas son flores as que nos foi deixando. Veu abril turbio e alborotado de ventos, deixou auga maio e, dentro de nada, nin cousa dun mes, xa estarán devecendo os días, indo a menos, con idéntica regularidade coa que aínda hoxe están indo a máis.
Confeso que me trae a mal traer a velocidade coa que a luz vai pra diante uns meses e, cando aínda non te afixeches a elo, xa está indo a menos no seguinte, minguando, minguando, e, xa de novo, fin de ano... e volta outra vez a empezar. Ó millor a vellez consiste nesto. En ver devalar o tempo, velo correr sen saber cara ónde o andará a facer e prepararte, mentres tanto, pra que xa nada te sorprenda.
Porén sempre hai algo sorprendente. Cando menos pra min, que nin aldeano son, pois vivo nun lugar; é dicir, catro casas ciscadas no medio dun val; o tan fermoso da Maía, neste tempo xa a penas ornado de glicinias e hoxe, mira ti por onde, luminoso. Ou sexa, que non chove.
Ángel Pelaez, que é cineasta e escritor, amén de ser de Pontevedra, pero de vivir en Madrid, adoita pasarme por WhatsApp fotos das enchentas que se pega na compaña doutros que tal; testemuñas gráficas, ben documentadas, do ben que se pode vivir no feudo de Dona Isabel III, esa da que disque non hai uso. O outro día pasoume unha foto deliciosa, a dun inmenso cocido galego: nécoras cocidas, centolas cocidas, percebes cocidos, lubrigantes cocidos, cigaliñas cocidas, santiaguiños cocidos... e así ata a fartura, de xeito que non sei se deberemos empezar a falar, dunha bendita vez, do “fervido galego”, talmente así determinado, pois as nécoras e outros crustáceos non se cocen senón que tan só se ferven e aínda así hai que lle coller o punto. Todo un arte pró que non todo o mundo está dotado. O polbo cócese, xa o sei; pero tamén pode entrar no lote.
Iso é o que adoita este angelito en me facer saber un día tras doutro. E moito llo agradezo. Sen embargo hoxe acaba de me adxuntar un longo escrito, obra dunha Sandra Pujol da que –como xa advertín, nin sequera son de aldea, senón dun lugar– o ignoro todo. Consulto co profesor Google, a ver se así, pero nin flores. Hai unha Sandra arxentina, hai outra de Lleida (a “terra ferma”) pero as dúas trátanse de xente nova de xeito que, o discurso que se traen, no caso de resultar ser delas, é impropio pois fala desa vellez que se nos intenta explicar no anxelical escrito.
Grazas a el teño, por fin, coñecemento da miña pertenza a unha franxa social que antes non existía: a da xente que hoxe ten entre sesenta e oitenta anos, franxa que Dona Sandra equipara coa da adolescencia que, tamén según ela, apareceu a mediados do pasado século; ou sexa, que non millorei nada.
Afirma esta Sandra Pujol que antes, os da miña idade, eran vellos; pero que hoxe xa non o son. Xa non o somos, pois están/estamos plenos tanto física como intelectualmente; recordamos a nosa mocidade, pero facémolo sen nostalxias e facémolo así “porque a xuventude tamén esta chea de caídas e nostalxias” e nós, os antes vellos, xa o sabemos; mira ti que cousas. Conclúe a afoutada determinadora da nosa condición que a única diferenza entre un neno e un adulto ven sendo o prezo dos seus xoguetes.
Amigo Ángel Pelaez, mándame máis testemuñas gráficas da boa vida que te permites, pero abstente de me enviar escritos disuasorios. Eu xa son un vello, irremediablemente. Acepto a miña condición e, o que é peor, reclámoa. Esixo que así se me considere. Dispoño, por fin, da liberdade intelectual que non se me permitiu nin na adolescencia, nin na mocidade, nin sequera no meu maior tempo de adulto.
Son un vello e, o que é peor, desexo selo durante moito tempo pois tan a gusto estou que ata disfruto cos meus achaques, gozo cos meus despistes e non intento correr non vaia ser o demo que tropece e me veña abaixo. Non sinto necesidade de que se me recorde aquilo de que unha vez vello, dúas veces neno, nin tampouco que se me indique que os meus xoguetes son máis caros, chégame abondo con saber que son distintos.
En resume, Ángel, saúda a dona Sandra, indícalle que non teña presa que xa chegará a vella e ti segue dándolle duramente ó fervido e máis ó cocido do país. Pero non te apliques moito e deixa algo pra que cando eu poida volver polo reino de Dona Isabel poida facer uso, no Café Varela, por suposto, de todas as bondades que a nosa cociña galega nos depara a vellos e mozos. Pero déixateme de lerias que mozos xa non o somos.