Carta de amor aos mestres

Cando sexamos todos vellos, recordaremos cun soplo no corazón a viaxe máis alucinante vivida no 2020. Os seis meses pasaron como un suspiro: das margaridas dun colexio de Ferrol, ás ambulancias no medio da noite cando nos agochábamos nos pisos. A vida e a morte. Os mellis que medran. E un pai que se converte en estrela. Todo iso cobrou sentido no primeiro día do cole. Cando os nenos e nenas corrían como Bambis na busca da profe Fanny. E igual que na Viaxe de Chihiro, nos preguntábamos: “Pero que lles pasa?”. Non o ves? Chámase amor.

Para superar estes seis meses de escuridade desde que caeu sobre nós a traxedia da pandemia, tivemos que botar man de recursos emocionais inesperados. Paciencia, xogos, lecturas, videochamadas, moitas conversas virtuais cos compis e as nais. Pero tamén dun segredo: quen ten un bo profe, ten un tesouro. Na clase dos mellis, todos tiñan gañas de regresar ao cole. E todos volveron a casa eufóricos como lóstregos. Máis alá dos medos, imperou a ilusión.

A este primeiro día de cole despois do curso máis atípico só se chega grazas ao esforzo da comunidade educativa. Cuns profesores transformados en limpadores, administrativos, psicólogos, enfermeiros, organizadores de comedores e capitáns de exércitos. Máis alá do cacao monumental por parte das administracións públicas, por enriba da falta de directrices durante meses ou do exceso delas a última hora... Impera o extraordinario papel dos docentes, para facer malabares entre as necesidades educativas dos nosos fillos e a urxencia sanitaria.

Atrás quedan complicadísimas xornadas de conciliación, sobre todo para nais divididas entre tarefas de coidados, ensino, teletraballo e fregado. Entre as innumerables brechas destapadas por esta pandemia, tamén figura a das teletraballadoras. Imposible competir con compañeiros sen fillos. E aquí entra outra vez o papel dos profesores, que no caso do noso cole só aportaron ánimo e comprensión ás mamás.

Por diante, numerosos retos. Desde evitar que os nosos fillos collan o coronavirus (nada menos!!). Ata como xestionar posibles casos, con ese novo mundo de aulas burbullas, contactos, rastreadores e PCRs. E polo camiño, a aprendizaxe. Ou como retomar os días perdidos co esquelete Pepiño, asistir nos recreos a recreacións dos Piratas do Caribe e dos Vengadores (todo misturado con Frozen) e evitar que algúns se adiquen a cultivar a terra case montados en tráctor. Auténtica odisea no espacio só para vocacións a proba de bombas.

Cando viaxamos en coche desde Valdoviño a Ferrol, os mellis aplauden diante do cole e das casas onde viven os compis. As palmeiras pinchan un ceo tan brillante, coas estrelas do “Avó Antonio e a súa familia”. E esa alegría de vivir tamén se contaxia nos coles, máis forte que os virus. Grazas, profes. Aínda que as grazas nunca sexan suficientes.