Viaxe arredor dos tebeos

Cando se ten uso de razón, que por aqueles anos, era pola primeira comunión, meus pais sacáronme de sor Julita e leváronme á pasantía de dona Virtudes e a señorita Victoria. Do colexio das Orfas, grande, tenebroso e cun patio con pérgola, pasei a un coarto nunha planta baixa dunha casa da praciña, onde cabían cinco mesas para os alumnos, unha

mesa de braseiro para dona Virtudes e outra pequeniña para a señorita Victoria. Dona Virtudes era grande, miope, e movía con lentitude as súas arrobas, deixando ó seu paso un arrecendo de colonia. Alí preparábanos para o exame de ingreso no instituto. A pasantía tiña moita sona. Dirixíaa, disque, unha mestra “apartada” que non sabiamos o que era e que gozaba de moito crédito, reputación e honorabilidade entre a xente. Entrabamos ás nove e media e se chegabas tarde tiñas que petar no cristal da ventá e un de nós, co permiso da profesora, saía abrir a porta. No zaguán, un tapiz

escuro ocultaba unha parede de pedra, onde había un banco corrido e un paragüeiro. Na base da escaleira un bronce dunha muller sostiña un globo de luz que iluminaba o pasamáns.

O nivel de esixencia era grande. Tiñamos que dominar a división por catro cifras, aínda que chegabamos a operar tamén con raíces cadradas en aritmética; ortografía, conxugación verbal e oración simple na gramática e memorización do resto de materias de grado medio da Enciclopedia de Dalmau Carles. Ditados, caligrafía e lecturas de El libro de España, anacos literarios das terras e historia patria escrita por diversos autores. O outro libro, Lecciones de cosas, cheo de viñetas e grabados, explicaban os aspectos científicos da natureza e o como e mailo porqué das cousas que nos rodean. Eran libros que se lían e relían alternativamente durante a semana. Coa lectura rematábase a xornada escolar, a unha e cuarto da tarde. Dona Virtudes e Victoria, antes de sair, pedíanos as libretiñas nas que puñan as tres notas diarias, coñecementos, actitude e comportamento para que as visen os pais. As nenas saían modosas e tranquilas. Nós, os rapaces, saíamos disparados a Felisa.

O único que non viña con nós era Cochelo que o viña recoller a súa nai, unha señora moi composta e acicalada ou unha criada con uniforme e cofia. Eramos lectores obstinados de tebeos. Lectores voraces que por uns patacóns alugabamos no quiosco que había cerca de Correos números atrasados do Cachorro e do Capitán Trueno. Felisa era unha señora gorda, que estaba sempre fronte a porta axexando á xente que pasaba pola rúa e coa man dereita sostendo a cara, sen se mover. Nós sentabamos nun banco baixiño e os amigos, estirando o pescozo, púñanse ámbolos costados para compartir as aventuras do intrépido comandante que loitaba contra os piratas do Caribe a sabrazo limpo ou os cruentos combates do Capitán Trueno perseguindo as naves sarracenas que infestaban o Mediterráneo. Manolo pasmaba ollando para a espeteira da muller, mentres que barcos imprecisos se ían a pique nas turbias e revoltas augas da imaxinación.

Foi unha idea de Xan o de mercar cada un de nós un conto ou tebeo diferente de xeito que puideramos intercambialos facendo unha rolda cada semana e alugando tan só aqueles que nos faltaban. Mercabámolos sempre no quiosco de Celia, no Toural, que os recibían con puntualidade cada día da semana: o Ddt, El guerrero del antifaz, Roberto Alcázar y Pedrín. Os demais chegaban cando podían, como o Hazañas bélicas, As aventuras do F.B.I. ou Pulgarcito, e non os mercabamos, pois os nosos petos andaban ben limpos de pesetas. Cochelo lía as aventuras de Tintín en francés que lle mandaba a súa madriña e o DDT que lle mercaba o seu pai coas revistas semanais de Hogar e Moda.

Tamén as tardes chuviosas e húmidas frecuentabamos a librería de Otero, nos soportais da Rúa Nova ó lado mesmo do bar Touriño. Local de libros e revistas vellas, expendedor de bencina para chisqueiros e quiosco de aluguer de contos e novelas de Corín Tellado, vaqueiros e policíacas e sobre todo, cunha moi ampla mostra de contos e tebeos. Algúns bastantes sobados, outros en mellor uso que podías cambiar ou ler por un real sentados na repisa da base dos libreiros que cubrían as paredes do portal. Aquel era o noso salón de lectura, que enriquecía e completaba a nosa formación. Sentado no seu curruncho ó lado dun cartel da exposición do seu fillo en París, Otero falaba orgulloso do seu rapaz, que trunfaba na Cidade da Luz, tallando esculturas coas travesas das vías do camiño de ferro. O quiosqueiro miraba caer a chuvia e soñaba cos éxitos do mozo tan

lonxe da súa terra.

Cochelo quería ser arquitecto. A ningún de nós pasábanos pola cabeza o que seríamos de maiores. A súa familia desapareceu e non soubemos nada del. Pasaron anos, cando un parente medio contou que tivera moitos conflitos e que andaba por Libia. A chuvia chorreaba polas camelias que abrían as súas flores acendidas, ostentosas e desafiantes na grisalla triste dos días de inverno. Nos viaxabamos cos nosos heroes.