O libro negro que é branco

A perda de galegofalantes non é algo espontáneo ou casual. Máis de cincocentos anos de convivencia desigual de dúas linguas, de represión nacional e de clase, de persecución e de prohibición, de sometemento do Reino de Galiza a Castela, lévanos a actual situación.

Así que os hai, de boa fe, que agoiran a desaparición do gale-
go recorrendo ao “prestixio do pesimismo” para aguilloar as conciencias.

Hainos que traballan para que esa morte sexa certa. Uns por ideario político, chámense parti-darios de Isabel de Castela ou da dereita española, unhas veces abertamente, outras co bilingüismo sedante.

E hainos tamén, ao longo destes últimos séculos, primeiramente na nobreza e fidalguía, logo nas clases populares, que, por pailanismo, pensan que o galego é un atraso.

E hai persoas, todos estes séculos, que foron poñendo chanzos reivindicativos que permitiron avances.

E hai tamén outros galegos, como Carlos Callón, autor do Libro negro da Lingua Galega, que pensan que se en cinco séculos de imposición do castelán e de castigo aos galego falantes non foron quen de facer desaparecer o noso idioma, non o van lograr agora que aumentou a conciencia nacional.

Porque o libro do historiador ribeirán, ademais dun informe tremendamente documentado podería lerse en clave de humor, se
non fósemos galegos e non nos mancase, se moitos non sufrísemos esa represión nas nosas propias carnes.

Callón desmonta as falacias: “non houbo imposición do castelán; non houbo política lingüística negativa contra Galiza; a persecución contra o galego aconteceu só durante o franquismo; non houbo adiantos para co galego porque non había xente que o pedise; non era prohibición contra o galego, coincidiu que o prohibido estaba en galego”. Faino recollendo citas exemplificantes.

Calos Callón non chega con este ensaio, “lúdico” é á vez rigoroso, ao día de hoxe. Pero podería facer outro libro contando como na actualidade se seguen conculcando os dereitos dos cidadáns galegofalantes. Iso si, harmonicamente, faltaría máis.