O uso post prandial que fago da televisión

“SE dende o primeiro momento houbésemos seguido o gran camiño trazado por Voltaire, en troques de ter seguido as vereas neocatólicas; se houbésemos pensado un pouco máis na Xustiza, en vez de tanto baduar da Fraternidade; si se houbesen preocupado un chisco máis da educación das clases Superiores, deixando pra máis tarde as feiras agrícolas; en resume, si se houbese posto a Cabeza por riba do Bandullo, non cren que as cousas irían doutro xeito?”.

Non sei se poñelo ou non entre comiñas porque, o que acabo de transcribir, non é cousa miña senón de Flaubert. Tampouco non sei que diría hoxe monsieur Gustave, pero o mesmo corrixiría algún dos pensamentos acabados de anosar, de traducir á nosa lingua, porque por algures hai que comezar esta nosa e semanal relación que, vostede amable lector, pode cualificar do xeito que millor se lle ocorra.

O que me sucede a min, antes de que poña cualificativo ningún, é o que de certo lles ha suceder á maioría de vostedes: que a procesión vai por barrios e que afirmacións como a do mestre literario, en ocasións e como nos sucede a todos, non resiste ilesa unha segunda lectura. Élles algo parecido ó que me acontece a min co uso post prandial que fago da televisión. Cóntollo no parágrafo seguinte.

Según acabo de almorzar –comunícollo, por se for do seu interés, algo que non estou moi seguro que suceda, pero aí lles queda–, cousa que sucede máis ben cedo e aproveitando o paso do sol polo meu meridiano superior de lugar e de xeito que ás 13 horas e pico xa teño rematado de facelo; según conclúo o non sempre meu frugal prandio, dicíalles, antes de que, pane lucrando, me poña a escribir estas cousiñas que vostedes me fan o inmenso favor de ler, séntome nun sillón deses de orelleiras, pulcramente ubicado que o teño disposto mesmo de diante dun televisor; doulle o mando a distancia e conecto ben sexa có Nat Geo Wild, pra me durmir escoitando o rechouchío dun paxaro, o ruxido do león, o implar das panteiras, o crotorar das cegoñas, o rinchar dos cabalos, o muxido das vacas, o ornear dos asnos, o bear das ovellas, o barritar dos elefantes... e, cando non é así, o que escoito son as narracións das batallas navais durante a Segunda Guerra Mundial, a descrición da dura vida dos que viven en Alaska, de xeito que, ben con uns, ben con outros, dúrmome plácida e mesmo diría que docemente.

Pois ben, a mesma televisión que arrolou de semellante xeito o meu letargo post prandial é a que me esperta del tan axiña como veñen os minutos eses de publicidade, momento no que por inveterado costume, aumentan o volume da voz pra que os tele videntes nos deixemos de caralladas, prestemos atención e quede así demostrado con extrema contundencia que a televisión vale tanto pra un roto como pra un descosido. Menos val que Flaubert non dispuxo dela.

O caso foi que estaba soñando eu que lle dicía ó autor dos meus días que el nunca tivera que negociar co Vaticano, afrontando as dificultades que tal aventura encerra, cando comezou a publicidade de xeito que acordei e funme reincorporando ó mundo co mal humor que é de supoñer e que vostedes, neste mesmo instante, están pagando. Con todo deume tempo a permanecer sentado no meu sillón de orelleiras a tempo de que regresase a programación pois, a publicidade no canal Historia dura dous ou tres minutos, non máis, algo é algo.

Regresou a programación e souben que nela estaban a tratar do Vaticano, concretamente do Papa Móbil e de quen o fabrica en cada oportunidade na que o Sumo Pontífice da Igrexa Católica visita un país en calquera lugar do mundo. Imaxínome o que diría Voltaire, pero non son quen de imaxinar o que opinaría Flaubert. Ignoro se catalogaría tal feito como propio do neo catolicismo, se cualificaría de xusto o feito de que eu poida botar unha soneca de non máis de dez minutos, algo que o mesmo pode ser propio desas súas clases Superiores e se, cando menos neses instantes, eu teño ou non teño a miña cabeza posta enriba do meu bandullo.

Non sei que tal lle terá sentado, lector amable, o ter chegado hoxe ata eiquí. Pero podo asegurarlle que a min me sentou de marabilla e botei fóra de min ese furibundo e virulento malestar que pode causar a tele cando non está ben empregada. E tal día fará un ano.