Partir

A viaxe de Feijóo a Madrid está inspirando estes días sentidas expresións de adeus. Aquí hai moita xente que entoa unha canción de despedida, unha balada triste de trompeta (ou polo menos de pandeireta). Excepto Pontón, que é capaz de estar cantando por dentro “Se va el caimán, se va el caimán...”, como epílogo a tanto epíteto bravú que ela gastou no Parlamento contra don Alberto. Un (ou unha) líder de partido non pode cometer en escano certo tipo de inelegancias en materia de charleta e chaqueta, de estilo e estilismo.

Pero, volvendo ao fío, “Partir c’est mourir un peu”, como reza o tópico do vello poema de Haraucourt, que xa non hai quen se acorde daquel parolier, porque nin sequera nos acordamos do idioma francés, hoxe tan enconicado nas nosas escolas e nas nosas reformas educativas.

E así se explica a tradución que aí atrás escoitei deste célebre verso: “Partir é morrer a pau”. Recordoume a aqueloutro locutor musical radiofónico que, pedipulando o título da fermosa canción do portugués Salvador Sobral –Amar pelos dois–, gañadora no festival de Eurovisión de hai uns anos, regalounos esta afoutada tradución: “Amar polos pelos”. (Debía ser lusista o fulano). Ai, que saudade
teño daqueles tempos nos que os estudantes de bacharelato sabían uns escrúpulos de francés, polo menos para ligar coas turistas no mes de maio do 68 na praia de Samil, Je t’aime, moi non plus.

Pero, volvendo outra vez ao rego, Feijóo é un especialista en partir (á parte de especialista en partidas, como xestor de excelencia presumida e demostrada). O storytelling do futuro presidente do Goberno ten unha potencia sentimental superior á de case todos os nosos homes públicos, mercé a esta súa arte de saber partir. No seu relato idiopolítico alcanza máxima expresión o efecto emocional das despedidas, a suxestión do partir c’est mourir.

O feitizo do presidente resúmese e encádrase naquela ventaíña do tren desde a que un neno de dez anos partía (ía estudar nun colexio fóra de Galicia) e dicía adeus cos dez dedos inocentes da infancia a súa avoa Eladia e a súa nai Sira, relucentes de lágrimas no andén. Aí está a poesía do partir. Aínda llo dicía hai uns días nunha entrevista na tele o propio Feijóo a Bertín Osborne: ”Siempre somos la infancia”.

O presidente non é un lector de versos (a un político bástalle con ler aqueles de Campoamor: “nada hay verdad ni mentira; todo es según el color del cristal con que se mira...”), por iso lle perdoamos a reminiscencia rilkeana das súas palabras. Pero non fai falta plaxiar a Rilke para cadrar en que sempre somos nenos no andén dunha estación de tren. Un neno que parte ou que ve partir. Xa dicía aqueloutro francés que certas estampas da tristeza dan unha forma de pracer. E por iso mesmo poden dar votos.