Dando por suposto que na dereita centralista española contan con algún contábel competente, ou que polo menos saben manexar as calculadoras dos seus móbeis, non se entende o seu discurso catastrofista en torno ás posibilidades de autodeterminación de Cataluña. Non é nada difícil calcular que, sen os votos desa dereita, resulta imposíbel reformar a Constitución, para o que fai falta maiorías de tres quintos en ambas cámaras para os artigos ordinarios e de dous terzos (con disolución de cámaras, ratificación e referendo) para o núcleo duro do texto constitucional, no que se atopa o artigo 2 (“indisolúbel unidade da Nación española”).
A reflexión, por suposto, serve tamén para os independentistas cataláns (de dereitas ou de esquerdas), que teñen as mesmas posibilidades de ler a Constitución (e o seu Estatuto) e de facer cálculos sobre maiorías cualificadas, pero que prefiren recorrer a un discurso vitimista con chamamentos épicos ás esencias profundas. E naturalmente para o Goberno central, que este si que se ten que pasar a lexislatura facendo números para conseguir maiorías, aínda que sexan pola mínima e pagando abstencións a prezo de apoio incondicional; polo menos, trata de transmitir un discurso optimista, como corresponde a un goberno que se prece, por moita pandemia e moita crispación que lle rodee, sobre todo se conta cun plan de recuperación económica bendicido e financiado pola Unión Europea.
O caso é que algúns levan máis de corenta anos anunciando que España se rompe e outros levan bastantes anos máis desexando que se rompa (con varios intentos frustrados ao longo de varios séculos). Todos saben que, hoxe por hoxe, iso non é posíbel, pero insisten en tratar de sacar réditos electorais aos sentimentos que se moven detrás dos temores de uns e das ilusións de outros. Xogan uns ao desgaste dun goberno que consideran ilexítimo, nunha interpretación moi particular e sectaria da lexitimidade, e xogan outros ao desgaste do Estado, unha operación moito máis complicada e que, como mínimo, esixe moito máis tempo para comprobar as súas posibilidades e, como consecuencia, desgastará tamén á propia sociedade catalá no seu proceso cara a un futuro incerto.
Aos catastrofistas quédalles espremer ao máximo o malestar polos indultos nunha parte importante da opinión pública (sobre todo, da opinión publicada) e quizais a quinta onda da pandemia (que supoño que nin os catastrofistas queren que se agrave ou se prolongue) para que se crebe o optimismo do Goberno. Polo outro flanco, os independentistas, parece que ate os máis duros están dispostos a dar dous anos de prazo á negociación, máis ou menos o que queda para rematar a lexislatura. Tempo para que todos fagan contas e calculen as perdas e beneficios reais das sobreactuacións crispantes.