Críticas de un grupo de usuarios por no poder pasear a los perros, algo que los responsables achacan a las normas de seguridad derivadas de la pandemia sanitaria TEXTO A. Oca

Descontento entre algunos ‘padrinos’ del Refuxio de Bando

Animais
ECG Redacción
Un inquilino en la verja del refugio de animales de Bando, en Compostela. Foto: Ramón Escudero

Los protocolos y las medidas de seguridad derivadas de la COVID aplicados por el refugio de animales de Bando no acaban de convencer a parte de los usuarios. En un comunicado firmado por dieciséis padrinos, de los más de 200 que forman parte del Refuxio, se denuncia que debido “ás circunstancias que tristemente xa todos coñecemos, este ano os paseos foron suspendidos polo Estado de Alarma, sendo retomados a finais de Xuño e novamente suspendidos a finais de outubro por culpa do peche perimetral da nosa cidade”. Esos paseos a los que hacen referencia son realizados de manera voluntaria por aquellas personas que aportan una cuota anual para ayudar a los gastos que requiere la atención de los animales.

En este sentido, desde el Refuxio, su responsable, Olalla García, insiste en que el pago de la cuota no da derecho de por sí a la actividad de los paseos, sino que es una posibilidad que se ofrece a mayores. “A cota é para axudar coas necesidades dos animais. De feito, os padriños dos gatos pagan cota pero non acoden a pasealos”, explica. Sin embargo, los padrinos consideran que los paseos son fundamentales “xa non só a nivel físico senón tamén a nivel psicolóxico, xa que lles dan a oportunidade de socializar con outros cans e con humanos, así como gozar da natureza da que se ven privados diariamente”, afirman.

Asimismo, aprovechan para recordar “que o Refuxio de Bando está situado nunha das zonas máis frías da cidade, con temperaturas que en inverno baixan habitualmente dos cero grados. Os canís onde residen os animais son moi húmidos e moitos deles incluso carecen das tan necesarias gomas protectoras do frío, o que engade aínda máis dificultade á xa de por si complicada vida nun refuxio”.

Tanto la persona responsable de la gestión del centro como la concelleira encargada, Esther Pedrosa, afirman que la única razón que hay detrás del veto a los paseos es intentar evitar los contactos que no sean estrictamente necesarios. Así, los trabajadores acuden divididos en dos grupos a realizar sus tareas diarias, y el número de voluntarios también se ha reducido. “Responde á intención de que nin as persoas nin os animais sufran contaxios”, explica la concelleira del ramo. “Que máis quixera eu que poder desenvolver todas as actividades como antes: tampouco facemos as terapias co hospital de Conxo nin outros eventos”, detalla Olalla García.

En todo caso, las explicaciones no convencen a las personas que firman el texto de denuncia. “Preguntámonos porque, a día de hoxe, os paseos seguen paralizados, cando en Santiago continúan a celebrarse actividades deportivas, mercadiños de Nadal e outro tipo de eventos que congregan a un número elevado de persoas”. Consideran contradictorio e incompresible que la concellería de Bienestar Animal “que ampara e promove algúns destes eventos se escude na problemática do COVID para xustificar a suspensión das nosas saídas”, añaden. Los firmantes son Ariela Bardaji, Luis Barreiro, Antía Carracedo, Sara Costa, Mª Belén Hospido, Ana Iglesias, Baldomero Lalín, Andrea López, Francisca Maceiras, Lucía Martínez, Ana Mª Mosquera, Ana Mª Pérez, Nieves Rodríguez, Arturo José Roel, Cristina Sierra y Natalia Torres.

En su comunicado, añaden que en otras ciudades gallegas, algunas también con cierre perimetral, las protectoras de animales continúan desarrollando su labor de la misma forma que en el pasado. En este sentido, Olalla García incide en que el Refuxio de Bando fue de los primeros en retomar la actividad tras el comienzo de la pandemia. La concelleira de Bienestar Animal, Esther Pedrosa, también hace referencia a los limitados recursos que impiden poder mejorar la situación actual. En este sentido, este grupo de padrinos añade que “o Refuxio tivo que suspender as casas de acollidas, ao parecer, por falta de fondos. Cremos que a acollida temporal de animais, maiores ou non, enfermos ou sans, aumenta as posibilidades de adopción e, polo menos, permitiríalles a moitos deles acabar de pasar os seus últimos anos nun fogar”.