Fernando, de la SD a los récords

Hace unos veinte años, año arriba o año abajo, llegó al Compostela en edad cadete y procedente de la cantera del Villestro. El entonces Fernando, a secas, natural de Tapia, convenció desde el principio por su calidad y por una virtud: aseaba el fútbol: le podían dar un melón, que él devolvía un balón; le podían dar una jugada con un nudo, que él la limpiaba y la dejaba sin ataduras, a uno o dos toques. “Recordo empezar en cadetes, si, e despois xa veu o resto”, dice hoy, ya Fernando Seoane, quien ríe cuando añade que “xa son unha persoa maior”. Va a empezar su décima temporada seguida con el Lugo en Segunda, la undécima en total con el CD; y es el jugador en activo con más partidos en plata, 404: el quinto en el total histórico. Simplemente, Fernando.

En la SD, tras el cadete, vino el juvenil. Y después, el filial, el Compostela B, aquellos partidos en Santa Isabel. Y después el primer equipo, salto a San Lázaro. “Recordo estar dous ou tres anos no filial con Pichi Lucas e con Fernando Pedrosa, alternando co primeiro equipo”.

A éste se sube de pleno derecho en el curso 2003-2004: el único en la que jugó en el Compos A, en Segunda B. Ese año, que ya venía marcado por los anteriores, aprendió mucho de fútbol... y del fútbol. “Esa tempada houbo moitos problemas económicos, despois foi todo ao garete. Non me tocou durmir en San Lázaro, como pasara en anos anteriores, pero houbo moitas cousas”, recuerda.

Fue un año muy bueno de fútbol. Con Pichi Lucas al principio, con Gabi Leis al final, Fernando limpiaba el juego del Compos. “Cada un ten que coñecer as súas limitacións e as súas virtudes, e explotalas ao máximo. As miñas virtudes un pouco son sempre estar na axuda do compañeiro, facer coberturas, liberalos cando son máis creativos, con máis talento, para que poidan sacalo a relucir”, apunta con humildad.

Y siempre, siempre, otra característica como futbolista: de mediocentro; un especialista. “Si, sempre nesa posición. Houbo un ano que xoguei en Burgos de lateral dereito, non había máis. Pero o resto, todos os anos de mediocentro”.

Ese Compos era “unha aprendizaxe continua. Foi onde máis aprendín, onde me formei, vivín experiencias e problemas de todo tipo, practicamente a diario... iso ao final tamén cúrtete, faiche ver as cousas como son na realidade, o que custa conseguilas. Vaste labrando, formando, neses problemas que había continuamente nun club tan inestable. Pero ao final sae unha persoa máis forte, un deportista ben formado, coa cabeza ben sentada. Eu, superagradecido e supercontento do meu paso polo Compostela”, señala.

Con tanto problema y el Compostela en el aire, Fernando se marchó... para no volver. “Non fun fillo pródigo, non. No fútbol ao final vanse dando circunstancias, nunca sabes onde vas estar o ano que vén. Non se deron esas circunstancias para poder volver. Andiven por alí por outros equipos e non se deu a forma de poder volver; pero non tería ningún tipo de problema”, asegura.

A VITORIA. “Eu era un rapaz, tiña 20-21 anos, o que buscaba era un filial dun equipo de superior categoría, que foi o Alavés que estaba na Primeira, co filial en Segunda B. Xusto despois de fichar eu alí comprou o club Dimitri Piterman... entón o de subir ao primeiro equipo xa era máis difícil, había case 50 xogadores, xa se coñece a historia de Piterman. Estiven dous anos, pero de todos os equipos saco cousas positivas, leccións. Non se deu chegar ao primeiro equipo e tiven que seguir facendo camiño”, recuerda.

Nunca jugó en Primera, puede ser una espinita clavada pero él no lo ve así. “Non é algo que me quite o soño: non se deron as circunstancias, ou ao mellor non valía eu para Primeira. Tampouco pasa nada, xoguei todos estes anos na Segunda, unha categoría moi bonita, moi dura; non ten nada que ver coa Primeira pero xa é un nivel importante”.

FRÍO Y CALOR. Paso a paso. Antes de llegar a la Segunda División, Fernando tuvo un amplio recorrido por la Segunda B... y por la geografía española. De Vitoria se fue a Burgos, donde jugó un año, y de allí a Écija (Sevilla). Vaya cambio de temperatura. “Non o sabía moi ben daquela, de sabelo igual non ía (ríe); pasei de adestrar moitos días con neve a pasar calor xa ás oito da mañá, pero non me arrepinto de ir alí. Levo mellor sempre o frío, o calor bastante mal. En Burgos foi un dos anos nos que máis disfrutei, había un gran grupo e o equipo colleu un nivel moi bo, rematamos subcampións e no play-off case subimos; a cidade tamén moi ben, acolledora. En Écija no deportivo tamén foi moi ben, dous anos bos e tamén a un paso de subir”, comenta.

PLATA. Llegó después el primer año en Lugo, en Segunda B y, al fin, el salto a la Segunda: dos años en el Nástic. Ahora va a jugar su décimo seguido en plata con el Lugo. Sobre sus 404 partidos, sus récords, comenta que “non deixan de ser números, pero si é un pouco o reflexo da miña traxectoria, e eu moi orgulloso de estar aí. Foi porque me esforcei moito, porque me sacrifiquei, tantos anos ao pé do canón... veste nesa lista e é algo que enche de orgullo. Non miro moito esas cousas, se podo ser terceiro ou segundo. Pero se boto un ollo atrás sei o que me custou, o que pelexei para estar a este nivel. Cando un quere estar aí, ten que facer sacrificios: descansar o máximo posible, respectar moito a alimentación para que todo axude a seguir alí, ben, e que rindas”, dice.

SIGUE. A sus 38 años, se ha alistado en las filas del CD Lugo para la 2021-22. “Non sei se esta tempada será a última. Fisicamente atópome ben. E cando un está ben tanto de cabeza como fisicamente, é unha tontería deixalo. Se podes seguir... De momento imos empezar este, a ver como se da, e a partir de alí xa se mirará. Eu intento desfrutar do día a día e seguir facendo o mesmo que ata agora: cando xogue dar o máximo e cando non, sumar. Na posición que sexa, axudar”, destaca.

A seguir ayudó un nuevo milagro del Lugo, que se salvó del descenso: “Levamos tres anos complicados, sufrindo moito. Cada ano parecía máis difícil pero conseguimos sacalo e... as cousas pasan porque teñen que pasar. Este ano estabamos practicamemte descendidos, o fútbol deunos una oportunidade, aproveitámola e estaremos un ano máis no fútbol profesional”, asegura.

Como Fernando, el chico de Tapia que limpia el fútbol.