Vivencia de Italia

CHARLANDO hai uns días cun meu amigo sobre as comúns desgracias pandémicas nas que aínda se ven inmersas Italia e España, a conversa recaeu, a modo de consolo, nas primeiras impresións que as terras transalpinas suscitaran en cada un de nós cando pisamos por primeira vez solo italiano.

Nos anos sesenta ou setenta desde Galicia viaxábase en tren ata a Baiona francesa, onde se cambiaba a un novo tren que nos levaría por todo o sur francés ata Ventimiglia, primeira vila italiana, luminosa e para nós, emocionante, ou así no lo parecía, pero na realidade non moi distinta do Menton francés, irmás piemontesas separadas había pouco tempo, uns cen anos.

Nestes tempos ese contacto primeiro acaece  cunha vista aérea, algo antes de aterrar nun aero-
porto veciño a Roma, Mi-
lán ou Venecia. Esas vistas son sempre moi gratifi-cantes e a memoria soe darlles color co paso do tempo. Pero seguramente, e dada unha certa formación cultural, non impresiona tanto como un encontro por sorpresa.

Explícome. Un verán tiven ocasión coa miña familia de pasar unha temporada na costa oriental da Liguria preto das famosas Cinque Terre, é dicir, nun lugar paisaxisticamente privilexiado presidido con toda a razón do mundo, polo internacional Portofino.

Era a primeira vez que a miña filla Beatriz pisaba terras transalpinas que chegara en coche despois de pasar pola Costa Azul francesa e italiana ata chegar a Zoagli. A costa estaba e está comunicada por un tren que nos permitía esquecer o coche e usar daquel medio para movérmonos a  unha certa distancia e visitar enclaves interesantes.

Certo día, moi cediño e non tendo durmidas as horas regulamentadas, collemos o tren para ir supostamente cara a Grosseto, lugar interesante pero que artisticamente non ten moita significación no panorama italiano, así que a filla aproveitou o traxecto do velocísimo tren para continuar co seu sono e, xa que logo, non se deu conta que pasamos velozmente por aquela vila toscana e foi espertando cando o ruído dos empalmes das entradas en vías fixéronse fortes. Incrédula, asombrada, poido ler o nome da estación de destino: Roma Termini.

Esa primeira impresión, provocada simplemente pola lectura dun simple nome, Roma, fixo que as vivencias paisaxísticas da Costa Azul pasaran a un segundo plano, a pesar de que o entorno da estación romana, aínda ten o seu empaque arquitectónico, non sexa o que se di un embaixador sobresaínte da monumentalidade da capital. A forza evocadora de determinados nomes –Roma, Nápoles, Florencia ou Palermo–, asimilados por unha determinada formación cultural, provoca estes desvíos de vivencias e fanse imborrables.

Esa carga axuda logo a reinterpretar non só os grandes monumentos ben conservados senón a darlles vida a aqueles que non pasan de ser, ás veces, moreas de pedras, apenas sombras dun pasado glorioso. É a fantasía cultivada a que lles proporciona nova magnificencia.