Cando acontece o imposible

Que un xogador lesionado asine 43 puntos, 17 rebotes e 13 asistencias nun partido de play-off da NBA parece imposible. Que gañe ese mesmo partido cunha tripla sobre a bucina faino máis improbable aínda. Pero que o faga con tan só vinte e un anos é, simplemente, inconcebible.

E, porén, aconteceu.

Ese foi o partido de Luka Doncic a semana pasada ante os Clippers de Kawhi Leonard.

Un imposible máis. Algo que xa vimos máis veces na meteórica carreira do xogador esloveno, pero que os afeccionados ao baloncesto levamos décadas vivindo grazas ao talento dos xogadores saídos dese país extinto que un día chamamos Iugoslavia.

Doncic é un millennial. Non sufriu en primeira persoa as guerras que asolaron o seu país entre 1991 e 1995. Escoitaría as historias que lle contaron os seus maiores, ben seguro, pero non tivo que lidar cos bombardeos como o fixo a xeración anterior. Unha listaxe interminable de xogadores doutra galaxia que foron saíndo das canteiras dos clubs balcánicos ano tras ano para conquerir os máis importantes títulos a nivel mundial. Todo, entre un cataclismo de pesadelo que se consideraba imposible.

Ata que sucedeu.

A guerra dos Balcáns. O xenocidio que fixo arder o corazón de Europa ante a mirada impasible de Occidente. Unha sucesión de episodios terribles, coma o asedio a Sarajevo, á que non salvou nin o seu carácter de sé olímpica. Alí, en maio de 1993, a adolescente Inela Nogić -musulmana de 17 anos- gañaba o certame de beleza da cidade. A capital bosnia era bombardeada sen descanso polas forzas serbias. Aquel Miss Sarajevo deu a volta ao mundo porque as participantes desfilaron cun cartel nas mans que rezaba “Don’t let them kill us” (non lles permitades que nos maten). A vencedora vivía no distrito de Dobrinja, apodado a pequena Hiroshima pola destrución que o asolaba. Ante a pregunta sobre os plans de futuro que tiña tras a vitoria no certame, Inela respostou cunha serenidade sobrecolledora.

“Non teño plans. Mañá podería estar morta.”

Nese escenario, o indomable talento dos baloncestistas balcánicos estaba ameazado de morte. Tanto, por exemplo, que un club coma o Partizan de Belgrado estivo a piques de non poder xogar a Copa de Europa (actual Euroliga) por mor da guerra. Para a FIBA, o conflito convertía a súa cidade en territorio comanche (Pérez Reverte dixit). O equipo, composto por un puñado de mozos serbios e un croata, e dirixido por un entrenador novato, non parecía ser máis que un outsider. Poucos podían imaxinar entón que ese adestrador, un tal Željko Obradovic, acabaría gañando nove Euroligas co paso dos anos.

Obradovic acababa de renunciar a disputar xomo xogador un Eurobasket que a selección iugoslava acabaría gañando. A aposta por se converter en técnico do Partizan era tan arriscada que ninguén o comprendeu en inicio. O tempo acabaría por lle dar a razón.

Co comezo da competición chega o primeiro golpe para un equipo xa ferido por un conflito bélico que facía chover bombas sobre as cabezas de amigos e familiares.

“Non podiamos facer outra cousa. Xogabamos ao baloncesto porque é o que sabiamos facer. Era a nosa maneira de defender o noso país.” As palabras dun novísimo Aleksandar Djordjevic reflicten a impotencia daqueles rapaces, a maioría en torno aos vinte anos de idade, que tivo que afrontar a competición máis difícil das súas vidas.

Belgrado era terreo bélico. Terían que xogar os seus partidos como locais lonxe de Serbia ou non xogar. A situación era límite. Por momentos, a opción de abandonar pareceu a única plausible.

Emporiso, un club que leva o nome dos partisanos iugoslavos que foron quen de plantarlle cara ao mesmísimo Hitler non se rende doadamente.

Unha cidade española, coñecedora da situación, ofrece o seu pavillón recén inaugurado para que o Partizan xogue os seus partidos como local. Obradovic acepta. O recinto, o Fernando Martín.

Acababa de nacer o Partizan de Fuenlabrada.

Comezaban unha serie de sucesos que xa forman parte da épica deste deporte. Xogadores que van ao bingo para aprender os números en español e acaban gañando o premio gordo de 800.000 pesetas da época. Chega o partido contra o Joventut, no que os xogadores balcánicos esperaban que a afección local apoiase o equipo español.

Saíron con bágoas nos ollos. Fuenlabrada volcouse con aqueles heroes imberbes e talentosos que chamaban cada noite á casa para preguntarlles aos seus seres queridos se aínda estaban vivos.

O resto é Historia. Tras ir superando fases contra todo prognóstico, logran plantarse na Final Four de Estambul. A sorpresa faise maiúscula cando aqueles mociños vencen na semifinal.

Na final, de novo o Joventut de Lolo Sainz. O equipazo dos Jofresa, Villacampa e Thompson que estaba arrasando tanto na liga española como na competición europea.

Parecía imposible que aqueles rapaces serbios fosen quen de lles plantar cara.

Porén, así foi. Faltan apenas uns segundos e Tomás Jofresa acada unha canastra que coloca o equipo catalán dous puntos por enriba. Entón, Djordjevic cruza a pista sen sequera mirar a canastra. Plántase a sete metros do aro e salta. O tempo detense. Está no aire, desequilibrado e xirando. Porén, de cintura para arriba a súa técnica é impecable. Lanza.

O universo enteiro fica suspendido.

Anota. O seu equipo é campión de Europa por primeira e única vez.

O Partizan de Belgrado, pero tamén de Fuenlabrada.

Unha canastra imposible. Unha tempada imposible. Unha guerra imposible.

Imaxes de soño e pesadelo ao asemade.

Iso é o que xorde cando acontece o imposible.