El portero que creció sin parar
Es complicado el puesto de portero en un equipo de fútbol. Complicado sobre todo si fallas, que si sucede es gol en contra. Y eso si juegas, si eres el titular: en un equipo de fútbol hay diez jugadores de campo, pero sólo un portero. Y el suplente, más el suplente habitual, no lo pasa bien en el juego porque no juega. De eso podría quejarse Borja Rey, el joven guardameta que ha pasado la temporada a la sombra de Pato Guillén (no hay lesiones ni bajas formas, lo juega todo) en el Compostela y que al fin pudo debutar la pasada jornada. Podría quejarse Borja Rey (Santiago, 22 años), protestar, decir no me han dejado lucir mis virtudes, soy bueno. No. Lo que hizo en rueda de prensa fue dar una lección de lo que debe ser un portero en su situación, un deportista. “Repetiría mil veces esta tempada”, fue su frase. Y alabó a Pato, compañero y maestro.
“No ámbito persoal, repetiría esta tempada, aínda que sexa con poucos minutos. Do que levo xogado ao fútbol, na miña curta carreira, foi o crecemento persoal máis grande que vin en min. Penso moito no que puiden mellorar ou empeorar, e simplemente todo foi a mellor, a nivel técnico, táctico ou mental, porque síntome moito mellor porteiro que cando cheguei en agosto, polo que o repetiría mil veces. Tanto por compañeiros, corpo técnico e por min, síntome moi ben, moi a gusto e foi unha tempada de dez non, de once”. De diez, su comentario.
Aunque ya no hubiera nada en juego contra el Marino, sólo los puntos, no cuesta imaginar a Borja Rey nervioso cuando supo que, por fin, iba a jugar con el primer equipo de la SD. En el campo... “sentinme moi ben, tíñalle algo de respecto, ao principio, ao partido, por ser o debut en San Lázaro, pero co paso dos minutos, aínda que oxalá fose cunha vitoria e coa portería a cero, as sensacións foron boas”, dice.
Sabe que cuenta con el apoyo del equipo: de sus compañeros, Pato con el número 1, y del cuerpo técnico. “Pato, durante todo o ano, pero agora máis, dáme moitos consellos e agradézollo, porque axudoume desde o primeiro día, e eu a el. Se agora estou debutando e teño boas sensacións, é grazas a el. Yago tamén me apoiou moito e cando me di que vou debutar deume indicacións. Estou moi agradecido pola confianza, porque non creo que regale minutos a ninguén. Deume indicacións tácticas e técnicas, porque quere ver reflexado o seu plan de partido no campo, mentres que Pato, ao ser compañeiro e amigo, apoioume máis no aspecto sentimental, comentándome que fixese o que sei e estivese tranquilo”.
Ya en el campo, Borja confirmó que es portero. No en vano pasó por las categorías inferiores del Conxo Santiago, del Deportivo, del propio Compos en juveniles. Y después, en sénior, por el Órdenes y el Arenteiro. Su único lamento, claro, es que el partido terminase con derrota del Compos. Y el gol que encajó, claro. Lo explicó así: “Encárame (el rival) con facilidade, porque chega nunha acción na que saltamos mal á presión, pero penso tamén que quixen aguantar moito máis de pé. O demais foi que ma colou polo único sitio que podía, porque estaba cerradísimo, pero ao final é un mal axuste por parte de todos”.
Buena experiencia, mal resultado. Borja no lo dice tajantemente, pero espera repetir en el once titular en el último partido que jugará el Compostela este curso, este fin de semana. “Si, creo que podo xogar, pero non se sabe, hai que traballar para merecelo durante toda a semana”.
Se verá. Lo cierto es que cuando fichó por la SD no jugar demasiado, tener la etiqueta de segundo portero, era algo que tenía asumido. “Cando fichei no Compos, o que tiña na cabeza era que Pato, sendo un gran porteiro, partía coa vantaxe de ter moitos anos ás súas costas, coñecer xa ao míster e adaptarse moi ben ao estilo do equipo. Por iso, ao principio, o obxectivo foi adaptarme ao Compostela, porque non estaba ao ritmo deles, e aí intentaba aprender de Pato, preguntándolle moito, e a cabeza estaba no adestramento, en crecer, esforzarme e deixar a pel. Co paso do tempo, estando máis adaptado ao que é o Compos, desfrútoo moitísimo”, incide.
Aplaude el trato que le dio Yago “dende o primeiro día. Dicíame que non tivese medo a probar nin a errar, porque viña doutro equipo que non xogaba así. Ten as cousas moi claras. Dálle moita importancia á semana, a cada minuto do adestramento e se debuto, ao final, é porque cre que o merezo”. Así que feliz debut, y a seguir.
Santiago. Borja Rey es uno más en la posición unánime a la hora de valorar la calidad humana de la plantilla, y el vestuario del Compostela. Uno a uno, los jugadores que han ido desfilando por la rueda de prensa a lo largo de estas temporadas han regalado alabanzas. Ayer fue el cancerbero: “Foi brutal. Non vivira nunca algo así, nin no fútbol base. É como ir a comer coa familia, é incrible. En parte, é grazas aos que levan máis anos aquí, hai xente que xa leva tempo aquí e para min é espectacular o trato que hai, lévanse todos xenial e ademais todos me acolleron moi ben”, comenta.
Ese vestuario, tampoco hay que esconderlo, no escapa a lo que suele ser un plantel en la fase final del curso, con rumores sobre el futuro de sus integrantes. Borja no lo oculta: “Hai un pouco de incerteza de como quedarán as cousas, porque moitos xogadores acaban contrato, polo que Casti terá un duro verán para conformar o plantel. Por min, oxalá sigan todos, porque é un grupo brutal, tanto o míster como o propio equipo, pero por agora respírase tranquilidade, é un vestiario onde se fala todo abertamente. A xente ten que buscar o seu futuro, se sae unha oferta máis atractiva ou que pensa que é mellor, por que non vas ir, o fútbol é así. Podes terlle un cariño especial ao Compostela e recordalo como unha moi boa etapa, acadouse un ascenso e unha gran tempada en Segunda B, e Santiago merecía algo así, pero o fútbol trátase tamén de crecer”, dice.
Y en su análisis de la campaña comenta que “a primeira fase pasou moita factura. Entramos nun grupo no que os dez equipos che esixían ao máximo e partidos como o Deportivo, Racing ou Pontevedra son dunha esixencia terrible e aí o equipo estivo de dez. Co obxectivo acadado en Zamora, aínda que queiras que non, estar ao 100% é moi complicado e encarar os últimos encontros é difícil”, señala. A. PAIS