Recitando e musicando a Rosalía
A Casa-Museo Rosalía de Castro celebra este sábado 8 de maio o Día das Letras cun recital poético que recupera o proxecto Daquelas que cantan, un libro-CD que publicou a fundación da poetisa no ano 1997 con ocasión da celebración do 50 aniversario da creación do Patronato Rosalía de Castro.
Segundo lembran desde a fundación, naquel momento once escritoras galegas (entre elas Xela Arias, pero tamén Pura Vázquez, Luz Pozo Garza, María do Carme Kruckenberg, Xohana Torres, María Xosé Queizán, Helena Villar, Chus Pato, Pilar Pallarés, Ana Romaní e Yolanda Castaño) crearon poemas dedicados a Rosalía acompañados pola música de Rodrigo Romaní, baixo a dirección e coordinación de Ana Blanco, durante a presidencia de Agustín Sixto Seco.
Explican que o proxecto contou co deseño de Fausto Isorna e as fotografías de María Esteirán. O resultado foi un libro CD que recolle todos os recitados e once temas musicais de Rodrigo Romaní.
Vinte e catro anos despois, cinco desas poetas regresan canda Rodrigo Romaní novamente baixo a dirección de Ana Blanco, para lembrar a Xela Arias e tamén a Rosalía nun recital poético e musical no que terán protagonismo as imaxes que realizou a fotógrafa María Esteirán, quen doará o seu arquivo do proxecto Daquelas que Cantan á fundación. Elas son: Chus Pato, Ana Romaní, María Xosé Queizán, Yolanda Castaño e Pilar Pallarés.
Desde a fundación o seu presidente, Anxo Angueira, di que a actividade faise no 50 aniversario do organismo “e por elo quixemos recuperar este proxecto do 97, cando se cumpren 50 anos do padroado, do xérmolo da casa”. O recital musicado vaise emitir por streaming ao público a través da canle de Youtube da Fundación Rosalía de Castro.
As normas de seguridade que impón a pandemia reduce a 30 as prazas para asistir ó recital e concerto e todas elas xa están cubertas, indican os reponsables.
··· O proxecto que tentan recuperar co acto organizado para este sábado, ‘Daquelas que cantan’ toma o título dun poema da escritora galega que ten dúas das partes (II e III) de Vaguedás, do libro ‘Follas Novas’ (1880) . Nesta poesía Rosalía de Castro combina ironía e vindicación feminista, nela fainos ver como as mulleres estaban encasilladas en facer poemas sobre temas intranscendentes. Pero aquelas que cantan a dor, a inxustiza, que critican o mundo establecido, considéranas unhas loucas. Xa na súa época, Rosalía describía con fina ironía os obstáculos que atopaba unha muller decidida a adicarse a literatura, como a dificultade da conciliación de vida social, literaria e familiar ou o sometemento ao xuízo dos demais sempre dispostos a criticar a actuación dunha escritora.
··· Contido. O poema referido dí así na súa parte I: Daquelas que cantan as pombas i as frores / Todos din que teñen alma de muller/Pois eu que n’as canto, Virxe da Paloma, ¡ai!, de qué a teréi?. E a III continua: Tal coma as nubes que impele o vento / i agora asombran, i agora alegran /os espazos inmensos do ceo / Así as ideas/ loucas que eu teño, /as imaxes de múltiples formas /de estranas feituras/ de cores incertos, /agora asombran / agora acraran /o fondo sin fondo do meu pensamento.