Deportes
FÚTBOL En el inicio del siglo XXI, un chico de Tapia crecía como talento y ‘aseaba’ el juego del Compos, donde jugó desde categoría cadete al primer equipo en Segunda B // Emprendió luego una larga carrera y es el quinto jugador en la historia que más partidos ha jugado en la Segunda División TEXTO Antonio Pais

Fernando, de la SD a los récords

  • 18 jul 2021 / 01:00
  • Ver comentarios
Noticia marcada para leer más tarde en Tu Correo Gallego

Hace unos veinte años, año arriba o año abajo, llegó al Compostela en edad cadete y procedente de la cantera del Villestro. El entonces Fernando, a secas, natural de Tapia, convenció desde el principio por su calidad y por una virtud: aseaba el fútbol: le podían dar un melón, que él devolvía un balón; le podían dar una jugada con un nudo, que él la limpiaba y la dejaba sin ataduras, a uno o dos toques. “Recordo empezar en cadetes, si, e despois xa veu o resto”, dice hoy, ya Fernando Seoane, quien ríe cuando añade que “xa son unha persoa maior”. Va a empezar su décima temporada seguida con el Lugo en Segunda, la undécima en total con el CD; y es el jugador en activo con más partidos en plata, 404: el quinto en el total histórico. Simplemente, Fernando.

En la SD, tras el cadete, vino el juvenil. Y después, el filial, el Compostela B, aquellos partidos en Santa Isabel. Y después el primer equipo, salto a San Lázaro. “Recordo estar dous ou tres anos no filial con Pichi Lucas e con Fernando Pedrosa, alternando co primeiro equipo”.

A éste se sube de pleno derecho en el curso 2003-2004: el único en la que jugó en el Compos A, en Segunda B. Ese año, que ya venía marcado por los anteriores, aprendió mucho de fútbol... y del fútbol. “Esa tempada houbo moitos problemas económicos, despois foi todo ao garete. Non me tocou durmir en San Lázaro, como pasara en anos anteriores, pero houbo moitas cousas”, recuerda.

Fue un año muy bueno de fútbol. Con Pichi Lucas al principio, con Gabi Leis al final, Fernando limpiaba el juego del Compos. “Cada un ten que coñecer as súas limitacións e as súas virtudes, e explotalas ao máximo. As miñas virtudes un pouco son sempre estar na axuda do compañeiro, facer coberturas, liberalos cando son máis creativos, con máis talento, para que poidan sacalo a relucir”, apunta con humildad.

Y siempre, siempre, otra característica como futbolista: de mediocentro; un especialista. “Si, sempre nesa posición. Houbo un ano que xoguei en Burgos de lateral dereito, non había máis. Pero o resto, todos os anos de mediocentro”.

Ese Compos era “unha aprendizaxe continua. Foi onde máis aprendín, onde me formei, vivín experiencias e problemas de todo tipo, practicamente a diario... iso ao final tamén cúrtete, faiche ver as cousas como son na realidade, o que custa conseguilas. Vaste labrando, formando, neses problemas que había continuamente nun club tan inestable. Pero ao final sae unha persoa máis forte, un deportista ben formado, coa cabeza ben sentada. Eu, superagradecido e supercontento do meu paso polo Compostela”, señala.

Con tanto problema y el Compostela en el aire, Fernando se marchó... para no volver. “Non fun fillo pródigo, non. No fútbol ao final vanse dando circunstancias, nunca sabes onde vas estar o ano que vén. Non se deron esas circunstancias para poder volver. Andiven por alí por outros equipos e non se deu a forma de poder volver; pero non tería ningún tipo de problema”, asegura.

A VITORIA. “Eu era un rapaz, tiña 20-21 anos, o que buscaba era un filial dun equipo de superior categoría, que foi o Alavés que estaba na Primeira, co filial en Segunda B. Xusto despois de fichar eu alí comprou o club Dimitri Piterman... entón o de subir ao primeiro equipo xa era máis difícil, había case 50 xogadores, xa se coñece a historia de Piterman. Estiven dous anos, pero de todos os equipos saco cousas positivas, leccións. Non se deu chegar ao primeiro equipo e tiven que seguir facendo camiño”, recuerda.

Nunca jugó en Primera, puede ser una espinita clavada pero él no lo ve así. “Non é algo que me quite o soño: non se deron as circunstancias, ou ao mellor non valía eu para Primeira. Tampouco pasa nada, xoguei todos estes anos na Segunda, unha categoría moi bonita, moi dura; non ten nada que ver coa Primeira pero xa é un nivel importante”.

FRÍO Y CALOR. Paso a paso. Antes de llegar a la Segunda División, Fernando tuvo un amplio recorrido por la Segunda B... y por la geografía española. De Vitoria se fue a Burgos, donde jugó un año, y de allí a Écija (Sevilla). Vaya cambio de temperatura. “Non o sabía moi ben daquela, de sabelo igual non ía (ríe); pasei de adestrar moitos días con neve a pasar calor xa ás oito da mañá, pero non me arrepinto de ir alí. Levo mellor sempre o frío, o calor bastante mal. En Burgos foi un dos anos nos que máis disfrutei, había un gran grupo e o equipo colleu un nivel moi bo, rematamos subcampións e no play-off case subimos; a cidade tamén moi ben, acolledora. En Écija no deportivo tamén foi moi ben, dous anos bos e tamén a un paso de subir”, comenta.

PLATA. Llegó después el primer año en Lugo, en Segunda B y, al fin, el salto a la Segunda: dos años en el Nástic. Ahora va a jugar su décimo seguido en plata con el Lugo. Sobre sus 404 partidos, sus récords, comenta que “non deixan de ser números, pero si é un pouco o reflexo da miña traxectoria, e eu moi orgulloso de estar aí. Foi porque me esforcei moito, porque me sacrifiquei, tantos anos ao pé do canón... veste nesa lista e é algo que enche de orgullo. Non miro moito esas cousas, se podo ser terceiro ou segundo. Pero se boto un ollo atrás sei o que me custou, o que pelexei para estar a este nivel. Cando un quere estar aí, ten que facer sacrificios: descansar o máximo posible, respectar moito a alimentación para que todo axude a seguir alí, ben, e que rindas”, dice.

SIGUE. A sus 38 años, se ha alistado en las filas del CD Lugo para la 2021-22. “Non sei se esta tempada será a última. Fisicamente atópome ben. E cando un está ben tanto de cabeza como fisicamente, é unha tontería deixalo. Se podes seguir... De momento imos empezar este, a ver como se da, e a partir de alí xa se mirará. Eu intento desfrutar do día a día e seguir facendo o mesmo que ata agora: cando xogue dar o máximo e cando non, sumar. Na posición que sexa, axudar”, destaca.

A seguir ayudó un nuevo milagro del Lugo, que se salvó del descenso: “Levamos tres anos complicados, sufrindo moito. Cada ano parecía máis difícil pero conseguimos sacalo e... as cousas pasan porque teñen que pasar. Este ano estabamos practicamemte descendidos, o fútbol deunos una oportunidade, aproveitámola e estaremos un ano máis no fútbol profesional”, asegura.

Como Fernando, el chico de Tapia que limpia el fútbol.

la cifra
404

Partidos en Segunda División ha jugado Fernando Seoane. En el ranquin histórico es quinto, tras Nino (571), Quique Martín (418), Dorca (418) y Antonio Hidalgo (412), y por delante de su compañero en el Lugo, Iriome (393). Es el primer gallego y el líder entre los que están en activo (Nino se retiró el pasado verano). En el puesto 25 aún resiste Javier Bellido, empatado con Rubén Castro a 353 partidos.

Decepción en su llegada a Segunda: el primer vestuario que no era de amigos

Santiago. Es curioso, pero el quinto jugador histórico que más partidos ha disputado en Segunda no tuvo un aterrizaje para recordar: “Tarragona foi a miña experiencia en Segunda. E foi un cambio radical con respecto á Segunda B: nos vestiarios non é o mesmo, non son tan familiares, cada un vai máis xa ao seu, hai máis intereses persoais... algo que me sorprendeu, aínda que tamén hai que saber vivir con todo. En canto ao nivel de xogo, tamén foi un cambio importante, tiven que esforzarme moito para poder dar o nivel e estar á altura dos compañeiros e os rivais. Foi unha aprendizaxe importante”, dice.

¿Tanto cambia la Segunda respecto a Segunda B, que es semiprofesional?, se le inicide. “Ao mellor tamén foi porque tiven bastante sorte na miña carreira e nos vestiarios de Segunda B nos que estiven era unha gozada estar, levávaste ben con todo o mundo... Chegar a outro no que cada un vai máis ao seu, pois foron cousas que chocáronme un pouco. Pero ben, todo é adaptarse. No Nástic o primeiro ano conseguimos salvarnos, pero ao seguinte baixamos”, apunta.

No se arrepiente, en todo caso, del salto que dio en su momento. Conocía ya muy bien la Segunda B, había estado con el Compos, con el Alavés B, con el Burgos, con el Écija, con el Lugo, y “un cando está no fútbol sempre intenta mellorar e estar o máis arriba posible. Xogar na Segunda División era unha cousa que non lograra un par de veces por moi pouco”, explica.

Tanto en el Burgos, como en el Écija, como en su primera temporada en el Lugo, el ascenso a la categoría de plata se había quedado muy cerca, con derrotas en las eliminatorias como la definitiva que perdió con el Écija frente al Huesca . “Estar no fútbol profesional era algo que buscaba, e cando saíu a oportunidade do Nástic non a podía deixar pasar”, incide. A. P.

“Poucas veces disfrutei tanto xogando como o primeiro ano con Quique Setién”

Santiago. Si un entrenador ha marcado la carrera de Fernando Seoane es Quique Setién, para quien el chico de Ames no escatima elogios: “O meu primeiro ano en Lugo coido que foi un dos mellores anos da miña carreira. Coincidiu co primeiro ano de Quique Setién como adestrador. Poucas veces disfrutei tanto xogando a fútbol”, recuerda.

“Teño moi boa relación con Quique Setién, foi un dos adestradores que máis me ensinou, cousas básicas que se deberían aprender cando eres neno: controis orientados, ou cousas que parecen unha tontería pero que no máis alto nivel, coa igualdade que hai, dan unha vantaxe. El fixo de min un mellor xogador, e coa idea de ter a posesión do balón e a través diso facer dano aos rivais... o equipo xogaba moi ben, dentro do campo disfrutabas moito, estabas moito tempo en contacto co balón... teño un gran recordo. Faltounos un pouco para subir”.

Al final de esa temporada, con el Lugo en Segunda B, y aunque había regresado “a casa, canso de tanto andar por España adiante”, hizo de nuevo las maletas. “Deume moita pena marcharme, estaba moi, moi a gusto, pero era unha oportunidademoi boa”. Así que se fue al Nástic de Tarragona.

“Había problemas económicos en case todos os equipos. Tarragona moi ben, unha cidade pequena pero o clima axuda moito, ten praia.. Alí foi onde coñecín á miña muller... caín na trampa, si”, ríe. Aunque explica que Natalia, su mujer, “é agora máis galega que catalana, di que está superintegrada aquí e que non volve”, ríe más.

En su segundo año en el Nástic se dio el caso inverso: el equipo bajó y el Lugo ascendió a Segunda... aún con Quique Setién, que también se integró perfectamente a Lugo, en el banquillo. Volvió. “Con el sempre xogaba, tiña bastante afinidade, para a súa idea de xogo valíalle”, dice Fernando. A. P.

{ SIN PERDÓN }
La abuela es nueve veces bisabuela
Antonio Pais
Periodista

LA ESCENA se repetía en Santa Isabel, donde jugaba Fernando con el Compos B, o en San Lázaro cuando lo hacía con el primer equipo. En ambos campos estaba cada partido, fiel, su clan familiar. Con el padre, Elías, discreto siempre; la madre, Consuelo, más alegre y vivaz; las hermanas del joven talento, Susana y Elena; y, por supuesto, la abuela, Amelia: elegante, amable, divertida y... futbolera. Salía siempre, claro está, en defensa de su nieto.

Hoy la abuela ya no es sólo abuela sino nueve veces bisabuela, al menos en lo tocante a la familia directa de Fernando, que tiene tres hijos (Noa, de seis años; Iago, de cuatro; y Lea, de sólo tres meses) y bromea: un objetivo puede ser “desempatar” y ganarles a sus hermanas, que tienen también tres hijos cada una. Ya se verá cómo queda el partido.

Abuela o bisabuela, lo que no ha cambiado es el amor de Amelia por el fútbol en general y por el que tiene a su nieto Fernando por protagonista, en particular. Le pregunté a Fernando con cierto temor por ella. Ya se sabe, entre que los años van pasando y aún sigue por ahí el maldito virus... “Amelia sigue muy bien, perfecta. Sigue pendiente de los partidos, los sigue por la radio o por la televisión. A Lugo todavía viene a ver en directo alguno”, me contestó ufano.

En Santa Isabel o en San Lázaro, ver al clan familiar me provocaba una sonrisa. Fernando ya me había sumado para la causa con su fútbol, del que soy tan devoto como Quique Setién, y la familia me conquistó por su humanidad, su respeto; y por ser eso, una familia unida. Es también un recuerdo de una época preciosa que ya se fue, cuando veías cada fin de semana jugar a futbolistas gallegos de un enorme talento en el filial del Compostela... y sufrías después con el hermano mayor, ese primer equipo al que veías metido en líos de los que no iba a poder salir, dejando sin salida a tanto potencial.

Desde lejos he seguido con satisfacción la trayectoria de uno de ellos, que tuvo que emigrar para ser futbolista de elite: Fernando, el nieto de Amelia.

TEMAS
Tema marcado como favorito
Selecciona los que más te interesen y verás todas las noticias relacionadas con ellos en Mi Correo Gallego.