Longa viaxe cara á noite de Lois Pereiro, poeta fundamental do século XX

SON NUMEROSAS as obras publicadas ao redor da figura de Lois Pereiro (Monforte de Lemos, 1958- A Coruña, 1996) durante este ano, ao ser o poeta homenaxeado, quizais contra todo prognóstico, no Día das letras galegas. Afortunadamente,
Lois Pereiro conseguiu abrirse camiño entre os elixidos, con máis sorte de que tivo en vida, e con máis xustiza. Aos que o lemos nos últimos trancos da súa existencia, Pereiro sempre nos pareceu un poeta fundamental, á altura dos máis grandes, aínda que, pola súa propia peripecia vital e o seu carácter, aparecía a miúdo arrumbado nas esquinas da literatura. Non tiña el vontade de grandeza, é certo, aínda que moitos secretamente (e non tan secretamente) lle admiraban, aínda vivo. Non esquezamos que os seus
dous poemarios, aparecidos en Edicións Positivas (Poemas, e Poesía última de amor e enfermedade) alcanzaron longas tiradas, nada habituais na poesía galega. Hoxe, a súa reivindicación parece xusta, necesaria, imprescindible. Este libro, que publican conxuntamente a Xunta de Galicia e Libros del silencio levará a Pereiro ao lector en castelán (loable o esforzo de Daniel Salgado, con textos, sen dúbida, difíciles): isto axudará a que o poeta vangardista e contracultural, un dos verdadeiros revolucionarios da estética poética de finais do século XX, sexa valorado máis aló das fronteiras de Galicia. E, por suposto, en Galicia tamén. Creo sen temor a equivocarme que Pereiro debe ser colocado á altura dos poetas fundamentais do século XX, poeta de gran beleza plástica, incómodo, con todo, existencial, surreal en ocasións, tan underground, pero tan a flor de pel, tan lírico e clásico como Valente ou Antonio Colinas, tan rompedor e metálico como Ashbery, tan cheo de luz e escuridade como Gamoneda. Este libro é un libro magnífico para un poeta magnífico. A valentía de reivindicar a Lois Pereiro este ano, aínda tan presente entre nós, prodúceme unha gran felicidade. Oxalá sempre esteamos tan atinados.