Firmas

Bloquean Sánchez, Casado y viceversa

  • 18 oct 2020 / 00:00
  • Ver comentarios
Noticia marcada para leer más tarde en Tu Correo Gallego

RESULTA sorprendente, por inusual, la unanimidad que la sentencia del Supremo sobre el caso Gürtel concitó entre la clase política. Todos aplaudieron el fallo, aunque cada uno la interpretó según sus intereses. Para Sánchez viene a justificar la moción de censura que le aupó al poder hace algo más de dos años mientras que para Rajoy supone una reparación moral a su Gobierno, y a su persona, porque el fallo exculpa al PP de cualquier delito. Lo cierto es que el partido tiene que devolver lo percibido de manera ilícita, cerca de 250.000 euros, pero sin participar ni tener conocimiento de la fechoría y por lo tanto eximido de reproche penal. Corrige además la sentencia anterior de la Audiencia Nacional en lo referido a una caja b.

Rajoy está en lo cierto cuando sostiene que la moción se presentó basada en hechos finalmente falsos. En cualquier caso, la censura se hubiera presentado igual y el resultado sería el mismo, cualesquiera que hubiera sido el pretexto esgrimido. Sánchez creyó que era su última oportunidad. Dada la crisis sanitaria actual, seguramente Rajoy hoy esté felizmente resignado, más por quedar liberado de la gestión de la pandemia que como consecuencia de una sentencia bastante favorable.

Esta rara unanimidad laudatoria sobre el trabajo del Supremo puede deberse al charco en que están metidos los políticos con el espinoso asunto de la reforma judicial, una grave crisis creada por ellos mismos en torno a uno de los tres poderes del Estado. Me explico. Diestra y siniestra estarán temerosos, y seguramente avergonzados, del lamentable espectáculo que nos dan, incapaces de consensuar una propuesta tal como exige la Constitución, la Europa democrática y el sentido común. Criticar esta sentencia supondría una demostración más del intento de suprimir la división de poderes, máxime después de la polaca propuesta gubernamental. Significaría poner la Justicia a merced de los vaivenes políticos, acentuar el acoso de algunos partidos, entre ellos de uno que forma parte del Ejecutivo con la complacencia del otro.

Bloquea Sánchez y bloquea Casado. Para salir del embrollo siéntense los dos, hagan una lista, pásenla a los demás, sométanla a los órganos consultivos y llévenla al Parlamento. PSOE y PP suman en Congreso y Senado más de los 3/5 que fija la Constitución. Así de fácil.

Ai se o ‘coronel’ Rodríguez levantara a cabeza!

O culebrón de Alcoa –perdón pola comparanza, pero é que en capítulos supera o das series máis lonxevas deste subxénero televisivo– está a deixar algúns efectos colaterais de notable interese e que trascenden o ámbito e consecuencias do peche da fábrica de aluminio de San Cibrao. Refírome á viraxe, aínda non sei se ideolóxica un estratéxica, do BNG. Ata de agora, a posición inequívoca da organización nacionalista era expropiala, sen matices, caducidade nin adxectivos. Así o levaba no programa electoral co que a moderada Ana Pontón acadou uns excelentes resultados e do mesmo xeito o refrendaba Néstor Rego no Congreso. Pois ben, onde o coro entoaba “nacionalización” mudou por “intervención pública”, co engadido de temporal e o obxectivo de vender de novo ao capital privado. A súpeta mutación deuse esta semana, na Comisión de Industria, precisamente a raíz dunha proposta do BNG no sentido nacionalizador. Rego, que sabe diferenciar entre predicar a dar trigo tras o paso polo goberno do concello de Santiago, non tivo reparos en transacionar –rebaixar, para que se entenda– a proposta con PP e PSOE, e xogar coas regras consensuadas entre liberais e socialdemócratas, estes últimos, segundo o vello profesor Tierno Galván, os mellores xestores do capitalismo. Ai, se Paco Rodríguez e os demáis coroneis da UPG levantaran a cabeza...!

O virus non se vence con litronas a ritmo de Joan Baez

Nos tempos mozos do alcalde Bugallo os universitarios galegos socializaban en Santiago, única universidade galega, do xeito semellante ao de agora: festas en pisos, case sempre arredor dunha queimada que animaba a entoar con máis forza que arte o ‘Venceremos nós’. Tanta era a teima por cambiar as cousas que mesmo algúns priorizaron o activismo sobre a formación académica. E foilles ben. Non a todos, claro. Hoxe, afortunadamente, a festa faise coa intención de pasalo ben. Sen máis, como ten que ser. Pero este ano é diferente. Porque neso que chegou o Covid e acabou a diversión. O alcalde, seguindo instruccións de Feijóo, “mandó a parar”, que diría Carlos Puebla. A orde chega algo tarde, cando xa levan un mes en Compostela, pero hai que acatala. Mellor tarde que nunca. O que non vale é xeralizar na crítica, como se todo o colectivo estudiantil fora culpable. Lémbrame á estigmatización dos madrigalegos neste verán, sinalados sen probas. Estou seguro de que a inmensa maioría dos mozos universitarios compórtase con sentidiño. Pero non basta que cumpra o 99 por cento. Non pode haber excepcións. O obxectivo son cero troulas mentres ronde o virus. Non hai eximente nin atenuante para ese 1 por cento restante. O inimigo de hoxe non se vence a golpe de litrona e balada de Joan Baez.

Tema marcado como favorito