Conto de Nadal
A vella non aturaba o incendio dos once millóns de bombillas nas rúas, pero polo Nadal sempre volvía á cidade (Vigo é un fermoso sinónimo da palabra recordo, dicía) para saborear lembranzas a media luz. Aquela media luz amiga que a acompañaba cando, sendo rapaza, ía de volta á casa (“poco antes de que den las diez”, como aconsellaba a canción de Serrat) subindo pola calle José Antonio. A vella aínda lle chamaba así, coma daquela. Se cadra estivera en soños un chisco namorada (a media luz) de “el político máis guapo que tuvo España”, que era como súa nai lle retratara o fillo de don Miguel Primo de Rivera e fundador de Falange. Ás veces podes namorarte dunha persoa só con que che falen dela.
Que horror o infinito das luces navideñas da cidade matando aquela media luz da memoria, aquel “crepúsculo interior” do portal da rúa José Antonio no que aconteceu o primeiro bico. Porque a ela o primeiro bico (xa con lingua e todo), naqueles tenros anos do bacharelato, regalárallo un “rojo-piojo”, como lle chamaba seu pai: “No me gusta que salgas con ese rojo-piojo”. Naquela primavera do 68 Vigo producía moitos rojos de instituto que tiñan un plus de tentación para a filla dun señor del Régimen. Que fino pracer deixarte abrazar por alguén que (en nome dos Principios Fundamentais) tes que odiar.
Aquel rojo-piojos saía do insti cun
libro de Plejanov aniñado no sobaco,
e a ela este complemento revolucionario producíalle unha sensación debilitante. Logo ían dar un paseo e, á altu-
ra da taberna d’O Buraquiño, el botá-
base de súpeto a cantar Et maintenant. Naquel tempo todos os rojos cantaban Al vent, de Raimon, que era unha letra para a revolución, pero el cantaba Et maintenant, de Gilbert Becaud, que
era unha letra para o corazón: “ce coeur qui bat, pour qui, pour quoi... Hai latexos do corazón que quedan para sempre na cabeza.
Un día el non apareceu á saída de instituto. (Daquela non había móbiles). E marchou preocupada para a casa. Abriulle a porta seu pai: “Parece que tu rojo-piojo está en comisaría”, díxolle nun ton que por pretender ser tan neutro daba máis medo. E aínda engadiu: “Se ve que algunos quieren volver a las andadas”. Papá dicía moitas veces iso de volver a las andadas, recordaba agora a vella baixo o cachón das luces.
Nunca máis cadrou co rojo-piojo. Acórdase del algunha vez, se cadra bastantes veces. Na memoria todo é relativo. Pero sempre que volve á cidade e dá unha volta polas rúas abafadas de luminaria de Nadal, sinte un algo de nostalxia daquela media luz do portal (non de Belén, senón da “calle José Antonio”). “Toutes les rues me tuent”, choromicaba Becaud. Cando se apaguen as luces das rúas talvez vexamos que hai quen quere volver a las andadas.