Juan Sin Miedo

Xa son moitos meses reflexionando. Máis de trescentos días para ler, pensar, dar voltas polo pasillo, ler outra vez, pensar máis, escoitar o silencio e contemplar, na procura dalgunha sorte de consolo, a paisaxe, rural, urbana, bucólica, industrial, fermosa ou deprimente, que ofrecen fiestras de todo o mundo concitadas nunha web (View from my window, probe e mande foto).

Un efecto de tantos meses de reclusión ou semi-reclusión é a autoflaxelación, individual e colectiva, á que, como somos medio parvos, nos sometemos dende o derradeiro 14 de marzo: o virus do carallo, veña do morcego, do pangolín ou da pega rabelá, é, sen dúbida, o signo da apocalipse, non se sabe aínda se dun armaxedón que levará o planeta a facer puñetas dunha vez ou dunha apocalipse máis modesta, unha fin do mundo de segunda división, sen volcáns trousando lava, sen sismos catastróficos, tsnuamis devastadores nin a peña morrendo polas rúas deixadiña da man de Deus, que calamidá. Ora, como é unha cousa non de aquí, senón de todos os países ricos, é inevitable pensarmos que a civilización occidental, ou o que entendemos por tal, tíñao ben merecido.

Non inventamos o concepto aldea global? Pois velaí as consecuencias. Se é que, ben mirado, chegar hoxe a Wuhan leva o mesmo que hai cento cincuenta botaba un maragato para poñerse en Betanzos dende Castrillo de los Polvazares.

Eu, que non son máis ca un crocodilo chorón, si creo que a voracidade do capitalismo, para ternos a todos apapostiados como años, tirou da manga un invento aínda máis pavero denominado estado do benestar, esencialmente baseado no consumo compulsivo e, no caso de España, asentado en dúas patas: o turismo e a carallada. E, con estes vimbios, chegou o bicho patife que mandou á uci, alén de milleiros de persoas, o turismo e a carallada.

Creo que autoflaxelarnos serve de pouco. Pero aproveitar para darlle unha voltiña ao mundo e recuperar claves e esencias absolutamente perdidas, si que pode pagar a pena. Voulle contar algo.

Imaxine un tipo que cruzou en bicicleta, so e en completa autonomía, parte da selva amazónica, o gran deserto australiano, o lago Baikal xeado, a taiga siberiana, os Andes e o deserto de Atacama, o Ártico canadense e, finalmente, 1200 km sobre o xeo da Antártida. Imaxine este tío baixo os 45º do interior de Australia ou os -35º antárticos. So. Pedaleando todo o día. Durmindo nunha tenda.

Este tipo existe, chámase Juan Menéndez Granados e é natural de Pravia, Asturias: toda unha celebridade. Contrastar os méritos de Juan Sin Miedo (chámanlle así, claro) cos logros e a catadura moral de Diego Armando Maradona, un ente semidivino para media humanidade, é o que me leva a intentar recuperar claves e esencias absolutamente perdidas. Xa digo, ao mellor témolo merecido.