A casa encantada
ATA hai ben pouco non prestaba ningunha atención ás casas en ruínas. Ata que un día, ao pasar por diante dunha casa destartalada que hai preto de onde vivo, uns amigos explicáronme o que significaban para eles. Para Xoán, o pasado. Que segredos esconderan esas pedras? Foron felices os seus moradores? Por que se veu todo abaixo? Para Andrea, o futuro. O que podería facerse con isto de rehabilitarse! Que terraza, que estanque, que árbores!
A partir dese momento, cada vez que paso por diante dunha casa medio en ruínas, detéñome; e, as veces, ata quito unha foto. As ventás polas que saen pólas e hedras, os balcóns sen varandas e o musgo que viste a pedra que antes non me dicían nada, agora fascínanme. Ao facelo acéndense os recordos das incursións que facía de cativo cos meus primos a unha mansión desvencijada, á que os nosos pais non nos deixaban ir por medo aos derrubes. Pero a curiosidade nos podía. E se hai un monstro ou un sapo que fala? Témolo que descubrir!
Os cativos son os mellores intérpretes da realidade. Cando un deles ve unha casa en ruínas, pensa en aventuras. Haberá trasgos? Haberá algunha princesa durminte? Haberá algún ovo de dinosauro esperando que alguén o quente para saír ao exterior? Pola contra os maiores –ou mellor dito, os que deixaron escapar a ilusión– quedan engaiolados na nostalxia, pensando: Cos bailes e festas que debeu haber aquí...! Que tristura, isto non hai quen o levante!
Mentres uns ven as ruínas como algo apaixonante, que da a entrada a realidades que non atopas nas casas ao uso, outros venas como algo que nunca máis recuperará o que foi. Algo así como se uns viran as páxinas en branco que buscan un protagonista para escribilas, e outros o final dun libro aberto que dan por pechado.
Segundo Ánxela, as ruínas transmiten a mensaxe de que todo o grande naceu pequeno. Aínda que o que máis lle gustan, con diferenza, son as catedrais; e, sobre todo, a catedral de Santiago, á que chama a Casa encantada. Como?, pregunteille a primeira vez que lle escoitei dicir isto. Porque cando hai silencio –respondeume– experimento unha harmonía e unha paz inexplicable. É como se tocara a transcendencia cos dedos. Mirar trinta metros arriba e ver anxos e plantas que teñen vida aínda que estean esculpidos en pedra, é fascinante. Nela xúntanse varias dimensións -a terra e o ceo- nun mesmo espazo. Como se explica, senón, que xa dende a Idade Media comezara a vir tanta xente sen coches nin trens?
Cando miras o cimborrio dende onde pendura o botafumeiro e segues o percorrido dos longos arcos e os capiteis, te decatas que aí hai algo moi grande. Por iso, para ela, a catedral é unha casa encantada.