A voz no corazón

As rosas brancas alfombraron os pés de Amancio no remozado auditorio da Casa de Rosalía. Ximena leva 47 anos, 6 meses e 11 días facendo esta ofrenda floral ao cantor da poeta do Sar. Un arco de luz acollía a negra figura do artista que se acompañaba da súa guitarra. Como chove miudiño agromou da súa garganta, a primeira canción que fixo de Rosalía, para seguir con Nasín cando as prantas nasen, composición recente que xa aparece na reedición do disco Resonancias de Rosalía (2021). A roupa pégase aos corpos mentres as cancións anegan as almas cando chega o intre da emigración. “Pra Habana é a composición máis importante que fixen de Rosalía”, indica Amancio, que coloca os seus dedos sobre as tres primeiras cordas do instrumento e finaliza co dístico “Viudas de vivos e mortos / que ninguén consolará”. Lembrou tamén que con esta canción gañou un festival en Alar del Rey (Palencia) en 1969, permitíndolle mercar a súa primeira guitarra cos cartos do premio.

A emoción palpita entre o público, que ateiga o auditorio, porque Amancio Prada nunca fai un recital igual. Os versos sáenlle do peito a través dunha elegante voz que recorre con eficacia a escala musical. A súa mestría e pulcritude coa guitarra, cuxos graves coa man esquerda soan ingrávidos, indican moito ensaio. A destreza do rasgueo continuo coa man dereita envolven música e voz, producindo unha expresión excelente. Os arados van e vén dende Padrón a Belén entre evocadores asubíos. Non falta a Salutación elegíaca a Rosalía de Castro, obra de Federico Garía Lorca, que tamén musicou, destacando o artista a “profunda admiración” que Lorca sentía por Rosalía.

Sentimentos que erizaron a pel chegaron coa cita rosaliana: “Yo, sin embargo, soy libre, libre como los pájaros, como las brisas; como los árabes en el desierto y el pirata en el mar. Libre es mi corazón, libre mi alma, y libre mi pensamiento, que se alza hasta el cielo y desciende hasta la tierra, soberbio como el Luzbel y dulce como una esperanza”. Palabras amarradas á canción Adiós ríos, adiós fontes para maior goce dos asistentes. Aínda que o cumio se ergue co bis Campanas de Bastavales, que a xente corea con gusto afinado xa en comuñón co artista. A prolongada ovación en pé testemuña a “maxistralidade” da voz rosaliana, tal como a cualificou Silvia Penas na súa presentación. Entre tanto, Loliña Mosquera –filla de Xosé Mosquera Pérez, un dos principais impulsores da Casa de Rosalía– aplaudía igualmente emocionada: “Este home ten no corazón a voz”.