Caridade

ERA unha tarde xélida e nevada do mes de xaneiro, pero a asistencia multitudinaria a aquel funeral era máis propia dun tempo benigno. Non faltaban nen cativos de corta idade, ateridos de frío. Ata a propia igrexa, antiquísima e emblemática, semellaba sentir escalofríos.

Dende a porta esquerda, que conducía a sacristía, o crego accedeu ó templo e a súa entrada foi recibida pola xente poñéndose en pe, aliviada porque escomenzara xa o culto.

A ceremonia transcorreu conforme dictaba o canon e así chegóuse a prédica do crego sobre o finado. Esta iniciouse loubando a súa laboura e bonhomía, como era de xustiza. Pero entón a súas verbas mudaron súbitamente de rumbo e pasou a falar das súas presuntas carencias morais. A primeira bancada, onde se atopaban sentada a familia mais próxima, reaccionou con estupor. Un sobriño do defunto murmurou algo inintelixible, pero perfectamente adivinable polo seu tono, e abandonou airadamente o templo.

O acto non recobrou xa unha atmósfera normal. Os presentes reaccionaron con disgusto ao acaecido e culparon o crego do episodio. Aquela era unha hora de honra e despedida e non de reproche. Para eso xa tivera o relixioso ocasións de sobra o longo dos anos. Ninguén descoñecía as faltas do defunto, pero o que se botou en falta foi a virtude teologal da caridade, que o crego debera respetar máis que nunca nunha ocasión como aquela. O episodio lémbrase aínda hoxe como unha mostra máis de quen fai o contrario do que predica. Nin que decir ten que sobran cada día exemplos de tal cousa.