Máis madeira, máis madeira!
Se algo teñen garantido os ourensáns nesta lexislatura é que non se van aburrir con vostede, o que non significa que se vaian divertir exactamente. Chegou á alcaldía coa impronta do telepredicador curtido na esgrima dos golpes ao fígado e iso, por forza, tense que notar. E nótase, xa se preocupa de que si, don Gonzalo. Coas súas ocorrencias, alehop!, lémbrame ao Groucho d’Os irmáns Marx no Oeste, convertido en maquinista dunha locomotora minguante e berrando máis madeira, máis madeira!, ou algo polo estilo.
Despediu 2019 lanzando urbi et orbi a proposta de erguer na ilustrada Cidade das Burgas o rañaceos máis alto de España, con oitenta andares e trescentos metros cara ao infinito. Contan que a súa paixón por estes hipnóticos edificios venlle de lonxe, da súa época de atleta, cando foi –diso presume– o primeiro español que participou na lexendaria e esgotadora subida ao Empire State Building de Nova York, no 2002. Nada volvimos saber, do rañaceos, digo, e o caso é que a idea tiña percorrido, por moito balbordo que houbese, que o houbo.
Outra cousa é, desculpe señor Pérez Jácome a franqueza, este dislate dos gardiáns do tempo, persoal da súa confianza, para vixilar que os estupefactos funcionarios municipais cumpran os prazos cos expedientes administrativos. Se esa é a súa maneira de xustificar a contratación do dobre de asesores –ten vostede vinte e sete, tantos como concelleiros–, mala e fea ocupación lles escolleu.
Argumenta, don Gonzalo, con palabras que nos poñen diante da distopía: infracción, captadores, policías, cámaras. Compara o Concello de Ourense cunha fábrica da que saen tres coches ao día en vez dun cento, e sentenza: “Cando un prazo non se cumpre, ten que haber persoas que digan aquí falla algo e, obviamente, desatascalo, buscar responsables ou o que sexa necesario”. En poucas palabras, señor alcalde, o ollo vingador do Grande Irmán.
Case o de menos neste dislate seu é o cheiro a ilegalidade por abuso de poder. O de máis, que con esa garda pretoriana abre as portas, de par en par, do estado de sospeita. Alentouno, ai!, dende o primeiro minuto, cando esbardallou sobre unha “mafia do escaqueo” (sic) e anunciou un sistema para controlar o cumprimento do horario laboral. Aléntao cando vomita que “os sindicatos están para traballar o menos posible”.
Equivocarase se abraza o velenoso modelo Trump de furia e lume. Errará se segue adiante cos seus gardiáns do tempo, cun claro e uniforme perfil ideolóxico, que teñen todas as trazas de seren outra cousa: comisarios políticos. De aí, xa llo adianto eu, pouco bo pode saír. Atentamente.
Decirle a usted, que escribe novelas históricas, que todo está en los libros suena a pretencioso, y no quiero cometer tal pecado. Si se lo recuerdo, don Abel, es porque su peripecia política podríamos escrutarla a la luz de lo que escribió Stefan Zweig: “Han de transcurrir millones de horas inútiles antes de que se produzca un momento estelar de la humanidad”.
Talmente: desperdició usted muchas horas en maniobras orquestales de confrontación populista –muy rentables en las urnas, de acuerdo, pero irrele- vantes para los intereses generales de los gallegos, cuando no dañinas–, antes de depararnos un fogonazo de altura política indudable en la comisión para la reconstrucción, que sobrevive a trancas y barrancas en el Congreso de los Diputados.
Cuentan las crónicas que su intervención, señor Caballero, llevó por unas horas la paz a ese gallinero. Lo que eso confirma es que debajo del traje populista hay un gobernante agazapado que ha claudicado al hechizo de los agradecidos baños de masas, al viguismo feroz, y que solo asoma en las grandes ocasiones.
Esta de la crisis del coronavirus lo es y quizás por eso, alcalde, ha decidido que era hora de dar la talla. Los elogios que recibió en el Congreso –hasta el portavoz parlamentario de Vox se rindió al balsámico sentidiño de su discurso– deberían convencerle de que su legado tendría que ser el del estadista que defiende el papel imprescindible de los concellos para luchar con eficacia contra la pobreza, el del buen gobernante que proclama que “nadie se puede quedar tirado”.
Aún está a tiempo, don Abel, de desmontar esa imagen tramposa del populista que incendia las relaciones institucionales y que azuza guerras partidistas. Saludos cordiales.