Non se celebra a intelixencia, senón o ruído
SE Deus ou o demo, a escoller, según gustos e preferencias, según desgustos ou tendencias, según unha cousa e outra, este recuncho derradeiro, se Deus ou o demo non lle poñen remedio, este arredado faldón da sexta páxina váísenos acabar convertendo nun obituario.
Esta semana foise outra persoa á que eu apreciaba, outra máis, e van xa non sei cantas; dito en términos guerreiros, pois a vida élles pura loita e a morte a derradeira batalla, esa que sempre se perde loitando a favor dela, quérese dicir da vida, a isto hai que lle facer fronte antes de nos adentrar na zona escura.
Coméntollo así a vostedes por si, antes de dar a batalla por perdida, calquera batalla das moitas ás que nos enfronta a vida, desaparezo durante unhas semanas e houbera algún de vostedes que o notase. A ese ou a eses me dirixo porque o certo é que necesito acougo, sosego e serenidade: está morrendo demasiada xente.
O que en términos bélicos se coñece como fogo graneado, e cae en redor de todos, o mínimo que fai é que un pense que o que sucede é que está a caer enredor del unicamente. Entón repara de contado de obra de cantos anos se compón a súa vida, refírea a dos que se levan indo, semana tras semana, e comproba unha vez máis que, en calquera momento e circunstancia, pode ser el quen se vaia; non se sabe na busca da súa compaña, da compaña dos que o antecederon, ou da nada da que un procede. E iso vai pesando e pesa, e cada vez vai pesando máis. Entenderán que un necesite repousar o ánimo, sosegar a vida, descansar un pouco pra ver se o que padece é ou non simple agotamento. Queda claro? Non o sei, pero advertido queda. Igual vou dar unha volta por aí e xa regreso.
Esta semana foisenos Xaquín Álvarez Corbacho. Era un home bo, que non é o mesmo ca un bo home, nin moito menos; que vai selo. Foi o primeiro alcalde democrático d’O Grove. Foi xogador do Celta, tamén o foi do Racing de Santander e mesmo da S.D. Compostela, daquela sociedade deportiva pensada polo cardeal Quiroga e levada a ramo polo doutor Sixto Seco.
Xaquín militou no PCG cando aínda funxía a ditadura e continuou despois cando a democracia alentaba a esperanza dos demócratas e a vida era unha ilusión continuada. Sempre recordo cando, viaxando camiño de Compostela, vin escoitando na radio un debate pre electoral mantido entre el, ex xogador das equipas que xa dixen, pero tamén catedrático universitario, e máis quen habería gañar a contenda unha vez levada ás urnas.
Xaquín respondía falando en voz serena e calma, argumentando, razoando, dando exemplo de saber do que falaba, dando testemuña de tolerancia e compresión, mesmo de educación e bos modales, de boas maneiras que diría o finado Blanco Amor. O seu opoñente interrompíao, berrando coma un tolo, cachondeandose del impunemente, mesmo ríndose, ridiculizando as súas argumentacións con descualificacións e chascarrillos tabernarios de xeito que según me ía achegando eu a Compostela facíao convencido de que Xaquín Álvarez Corbacho, malia toda a razón que lle asistía e a pesar de tódolos pesares, non sería alcalde da pequena cidade na que non sei se viñera ó mundo ou que, non peor dos casos, tan so amaba e tan so nela vivía.
Gañou as eleccións o seu contrincante telefónico, como era de esperar e quizais aí se deu o punto de inflexión da segunda derivada que inclinou a balanza da opinión pública en aras do novo populismo, ese actual nacionalismo de dereitas que exemplifica o coñecido ventrílocuo Miguel Ángel Rodríguez por boca de Boneca Ayuso.
Agora Xaquín Álvarez Corbacho acaba de morrer. Non podo dicir que fose o meu amigo, tampouco o meu inimigo, nin sequera fomos adversarios. Podo afirmar en cambio que era persoa que merecía consideración e aprecio, que era home de trato afable e educado, repousado e sereno, dono dunha voz baixa que engrandecía a súa capacidade de ironía e celebraba o desexable trunfo da intelixencia.
Pero vivimos tempos nos que non se celebra moito a intelixencia, senón tan só o ruído. Son, estes nosos, tempos algo atravesados nos que un se conforma con ir vivindo o día, día a día, con independencia dese futuro que, por fin, é tan só o presente que desexamos. Sucede que ó non atopar ese futuro, mesmo este presente se nos esvae de entre as mans e necesitamos parar e tomar aire. Ata dentro dun mesiño ou cousa así.