O que levou o virus
DESDE hai tres meses, Riopedroso xa non é o que era... Pero segue a ser o meu lugar. Cando cheguei non puiden subir as casas das veciñas e tiven que contentarme con berrarlles desde a rúa.
Os mazadoiros están cheos de vizo, pois xa non se sentan a parolar resgardadas do relente ou procurando a fresca. As viúvas cada unha está na súa cociña facendo lume porque non teñen outra cousa que facer.
Abren as portas e saúdanse, ou asómanse as fiestras:
– Eh, como andas muller!
– Eu tirando, e ti?
Seis viúvas non daban para moito. Pero agora son sete. Morreu o Antonio. E non era que fose vello, non. Pero tivo que marchar para alá e deixou o lugar desamparado.
Todas as mañás facía o seu percorrido e ollaba quen se erguía, quen non. Enxergaba quen puxera xa as chaves na porta e, se facía falta, sentaba e espreitaba por ver se, por exemplo, a Olida podía andar mala. Saudaba e continuaba a ronda.
Poucos se darán conta do valor social dun home como o Antonio nun mundo de maiores: o que representa e o papel que xoga... As mortes son todas dolorosas, pero unha persoa relativamente nova nunha sociedade envellecida moito máis, porque se acaba un mundo, unha cultura, o que foi e xa non volverá ser.
Grazas que o Xan, o outro home do lugar, saíu con ben do transplante de fígado, pero ten que coidarse e non achegarse ás veciñas.
O futuro, polo menos os fin de semana, eran os nenos Anxo e o Brais, que subían desde Chantada. Enchían o lugar de ledicia e rebumbio e repartían apertas e bicos a esgalla. Agora saúdan desde lonxe coa man, como acovardados ou, como se tiveran posto o freo das emocións.
Na mañanciña do martes abrín a fiestra e botei un esborreco liberador. O arrecendo a roseiras silvestres bateume no nareco, sen máscara, que case me atafega.
Ás doce da noite, saín ver as estrelas. Pero algo pasaba: non había luces curricainas... Desapareceran os avións. Nin sequera voaba o de Santiago, pero escoitei un bruído: eran os do Chouso botando purín...
O rural morre atafegado porque levan tempo matando o futuro.