Paseando polo Edén
A saída familiar que fixen en setembro durante as vacacións foi un pouco caótica porque, ao cambiar as datas previstas, Albert non se puido incorporar ata o segundo día e Josep ata o último. A opción inicial era ir á Cerdanya pero ao final, ante a insistencia de Nuri e Montse, fomos ao Hostal La Serra de Llaers do meu primo José Javier, a quen chamamos J.J.
O hostal está nunha zona montañosa preto de Ripoll na que viven doce veciños e para chegar a el, no último tramo, tes que percorrer unha estreita estrada de 10 qm. na que nunca ves a ninguén. Ao pouco de entrar nela, Nuri e Montse –arrodeadas de centos de pinos e abetos– comentaron que xa tiñan a sensación de levar cinco días de vacacións pola tranquilidade do lugar.
O edificio, que no século XIV era unha masía, converteuse en hostal hai sesenta anos, pertencendo aos actuais propietarios dende os 90, nos que realizaron un esforzo hercúleo reconstruíndoo, tendendo cables eléctricos... Hoxe ten corenta habitacións e seis comedores para 150 comensais.
Antigamente na masía vivían unhas corenta persoas: os donos, quen tallaban e transportaban as árbores, quen cultivaban e coidaban do gando, o mestre... Hoxe J.J. e Dolores –a súa muller– encárganse de todo; tendo logrado
que nos arredores do hostal haxa unha pacífica convivencia entre cabras, patos, vacas, cans, gatos e hóspedes.
Ata hai pouco tamén tiñan cabalos, pero non daban abasto. J.J. contounos que para non asustar aos animais que teñen os ollos aos lados da cabeza, non debes achegarte a eles en liña recta senón facendo eses, pois senón o perciben como unha provocación. Tamén nos contou que se no momento de nacer un animal estás ao seu carón, recordarache como o seu protector durante toda a vida e que un cabalo co que fixo isto foille sempre fiel.
Cando un cabalo pon as súas orellas cara adiante ou cara aos lados, está concentrado; e, cando as pon cara atrás, enfadado. Por iso, cando o xefe da manada decide expulsar a un cabalo, ponse de fronte a el coas orellas baixas; e, cando decide que pode volver, espérao nun lateral coas orellas altas.
J.J. tamén nos dixo que aínda que hai trinta anos escoitábase o son do río, agora xa non porque perdeu o 80% do caudal. E Dolores comentou que para sacar adiante un proxecto como este hai que saber ler e interpretar o que “flúe”. Que van a chegar cen persoas o sábado e aínda non dispós de todos os camareiros?: non pasa nada, pois ata o de agora sempre saímos adiante. Como din o refrán, Deus preme pero non afoga, pero –iso si– tes que traballar este sentimento.
Para min estes días, arrodeado de árbores e cabras rozándoche, foi como pasear polo xardín do Edén.