Silencio, por favor

CON frecuencia dicimos que os silencios resultan incómodos nunha conversa. Que cando non hai palabras algo falla. Se non hai comunicación nunha parella hai un problema, iso é indiscutible. Se coñecemos a alguén, estamos nunha primeira cita, e non saen os temas de conversa de maneira espontánea e natural, seguro que algo vai mal... Se estamos sós na casa prendemos a radio ou a televisión para que nos acompañe, mentres nos dedicamos a calquera outra cousa... Talvez para apagar ou esconder o clamor do propio silencio, como dicía o poeta e filósofo R.Tagore. Queremos encher todo o baleiro con sons, con palabras, con promesas e confesións.

Certo. Pero non é menos verdade que tamén estamos a vivir rodeados de ruido por todas partes e que necesitamos unha paréntese. Escoitamos sen querelo case todo o que din os veciños, máis cando discuten. A tele alta ou a música a todo volume, a alarma do espertador, a batidora ou o exprimidor... cando non é a lavadora ou o lavavaixelas, propio ou dos que viven ó noso carón. Non somos conscientes de todo ese ruido, cando nos acostumamos a el o silencio pode resultar perturbador.

E necesitámolo. Si. Tamén precisamos o silencio coma o aire para respirar. Dise que axuda a previr infartos, que mesmo diminúe a violencia e que axuda á aprendizaxe. Necesitámolo para o corpo e a mente. Nese tempo apreciamos máis os olores, as cores, todas as sensacións. Somos máis conscientes de todo o que nos pasa. Semella que favorece a creación de neuronas e, así, a creatividade.

Se nos deixamos engaiolar polos sons da natureza descubriremos que reforzamos a nosa positividade, escoitando o son da auga dunha fonte ou as ondas do mar nunha praia sen turistas, desfrutando do trino dos paxaros, sentindo como o vento nos agarima a pel... tamén nos poderemos coñecer un pouco máis, reflexionando sobre o que nos pasa na nosa vida, sen que fuxamos de nós mesmos subindo o volume da tele que só serve a miúdo para calar a nosa propia voz interior, aquela que nos mira de fronte e se atreve a dicirnos cousas que ó mellor preferiríamos non escoitar.

Pensemos en espazos nos que impera o silencio: as bibliotecas, por exemplo. Aí o silencio é unha norma, unha obriga. Pero tamén no noso día a día podemos construír recunchos para desfrutar do silencio e afastarnos do balbordo que nos confunde. Cando espertamos pode ser marabilloso quedar na cama uns minutos en silencio, igual que pode axudarnos a conectar con nós mesmos o feito de camiñar por rúas pouco concurridas (non lembramos a sensación de saír á rúa na desescalada pola mañá cediño e atopar o silencio como acompañante?).

Así conseguiremos relaxarnos. Lembremos que, segundo o escritor belga Maurice Maeterlinck, “o silencio é o sol que madura os froitos da alma”. Precisamos que a calma se instale na nosa vida para recuperar o noso equilibrio interior. Respirando profundamente, de maneira lenta, conectaremos con nós memos e resultará reconfortante.

Se somos donos do noso silencio e escravos das nosas palabras, desfrutemos tamén un pouco desa posesión. E aprendamos a escoitar, que ás veces esquecemos a importancia de aparcar as nosas preocupacións para dedicarlle ó outro a atención que merece.