Historia de como Avó Antonio subiu ao ceo

Ferreira ten corazón de bosque animado. E como unha estaca para un vampiro, álzase ao fondo a afiada torre da igrexa. En dirección ao seu cemiterio avanza a pequena comitiva: deixa atrás a antiga fábrica conserveira onde traballou a miña nai, as casas onde os veciños se preguntan quen morreu hoxe. Polas corredoiras de Ferreira, o meu pai viu de pequeno escapar aos maquis. “Levaban abrigos ata os pés, as botas rotas e cheas de lama... non teñas medo, neniño”. Os escapados agochábanse entre o millo, lanzaban radios con globos aerostáticos desde os cumios que rozaban as nubes. Na casa dos Hermida escoitábase a Pirenaica pola noite e asistiase ás palizas da Garda Civil polo día. A Benemérita reclamaba patacas, ovos, leite, cama... e nunca pagaba. O meu pai xa desde neno desatou certa ira contra a autoridade. E agora está morto e eu só quero conservar a súa memoria. Só quero escribir o seu nome: Antonio Hermida García. Porque non tivo dereito a velorio nin a despedida digna. Pero debe vivir por sempre nos recordos de todos os que o coñeceron.

Morrer en tempos de coronavirus significa morrer no máis negro dos silencios. O día no que os nenos baixaron por primeira vez á rúa, despedíamos ao meu pai no Hospital Naval tras seis meses da enfermidade máis cruel. Morrer en tempos de coronavirus significa que non puido ser enterrado co mellor dos traxes. Morrer en tempos de coronavirus significa que só eu puiden entrar no tanatorio a facer os trámites, que prohibiron o velorio e que só deixaban estar a tres persoas no enterro. Pero tamén amosa que a vida é para os valentes. E máis alá da fortaleza do meu pai e da miña familia, quero recordar aos 13 valentes que apareceron no tanatorio e no enterro, aos que me deron un abrazo, aos que enviaron flores, aos que se presentaron cun ramo e pan na miña casa, e aos que chamaron por teléfono cando non deixábamos de chorar. Nunca esqueceremos o voso amor.

DÍA 50: Este diario creouse para relatar o confinamento ante o coronavirus con dous nenos a bordo. E clausúrase hoxe coa reapertura á vida, con alegría nas rúas e un cadelo negro no meu interior. Os mellis xa preguntaron se Avó Antonio foi ao ceo, se conseguiu ás como un anxo... E o máis importante: “Quen arreglará agora todo?”. Como teño pánico a que non recorden como era o seu avó, permítanme que inmortalice os seus méritos.

Era tan bo pescador que a miña nai tiña sempre a neveira chea de calamares, amañaba todo tipo de motores, na horta e co tractor cultivaba mil delicias (patacas, kiwis, laranxas, tomates). Relataba as mellores historias da posguerra. Cando empecei a frecuentar coas amigas as discotecas da estrada de Cedeira, pasaba a recollernos de madrugada... conducindo con zapatillas de cadros marróns. Coidou dos mellis como un segundo pai. E puido ser o mellor ladrón xa que abría calquera porta, cunha radiografía ou unha Coca-Cola. A última vez que me quedaron as chaves de casa por dentro, abriu a porta cunha tarxeta de DIA. E díxome: “Non vou durar sempre”.

Ese era o meu pai. Un home de cabelo branco que subiu ao ceo tras roubar cinco corazóns.