O mar non quixo devolver os corpos dos dous mozos de Noia na primeira xornada de procura
Desolación entre familiares e amigos de Javier Hurtado e Miguel Quán// A súa compañeira, Soraya Luaces, que foi rescatada, recuperase das feridas no CHUS
Durante toda a xornada os equipos de rescate afanáronse nas labores pero, ao peche desta edición, non deran resultado. Os corpos de Miguel e Javier seguían sen aparecer mentres que a outra protagonista desta historia, a nova Olalla Luaces Lago, de 18 anos e veciña de Portosín, evolucionaba ben no Complexo Hospitalario de Santiago onde se recupera das feridas sufridas contra as rocas, a hipotermia e, o máis difícil, a ansiedade que lle provocou a situación e a máis que posible perda dos seus dous amigos.
Os labores de localización dos dous desaparecidos foron infrutuosas a pesar dos medios utilizados. Aos equipos de Salvamento Marítimo, Garda Civil ou Gardacostas de Galicia, sumáronse drons da Unidade de Drons do Grupo de Apoio Loxístico ( GALI) ou o helicóptero Cuco da Garda Civil. Ademais, Protección Civil de Muros despregou catro voluntarios, dous por terra e dous por mar -un nunha embarcación e outro nunha moto de auga-; Protección Civil de Noia relevou aos que facían o rastrexo entre Aguieira e a entrada da ría por terra, mentres que seis voluntarios de Outes procederon a prestar apoio a Protección Civil de Porto do Son, que levaban dende as 21.20 horas do luns de traballo se descanso. Tamén actuaron os submarinistas do Grupo GEAs da Garda Civil que estiveron a rastrexar os fondos de Arnelas, sen resultado positivo.
UN MAL DÍA PARA NAVEGAR. “Onte facia moito nordes e aparte a auga estaba demasiado fría. É unha malo sinal para andar navegando por unha zona na que hai moita corrente. Nin eu salin onte no kaiak”. A reflexión é dun experto triatleta e remeiro noiés que afai adestrar pola zona onde se produciu a traxedia na serán do luns. Él como moitos outros non se explicaban as razóns polas que os tres novos lanzáronse a unha aventura que acabou moi mal. O relato inicial dos feitos xa é coñecido do mesmo xeito que os seus gravísimas consecuencias: dous mozos e unha moza que saen da praia de Coira, en Porto do son nunha piragua coa intención, como tantas outras veces, de dar un paseo ata a illa dá Creba. Todo se trunca cando a embarcación se voltea no medio dun vento notable e coas correntes que nese momento provoca o cambio de marea e os tres caen ao mar. A moza é arrastrada ata as rocas dun cantil, entre as praias de Aguieira e Castelo mentres que os raparigos son tragados pola auga sen poder facer nada, como adiantou onte EL CORREO GALLEGO e www.el correo gallego.es.
Algúns profesionais indicaban que había moito vento do norte, con “correntes fortes” que coincidiron coa bajamar e seguramente os mozos non foron capaces de controlalo.
Ás 21.30 horas un particular alertou ao 112 desde Portosín que tres novos amigos saíron a dar un paseo nun kaiak un par de horas antes e non regresaran. Ademais, asinaba, perdéranlles de vista na ría de Noia. Desde ese momento estableceuse un operativo de procura por terra, mar e aire no que participaron efectivos de Salvamento Marítimo e Gardacostas de Galicia, Salvamar Régulus, Pesca I e Helimer 221, tanto con embarcacións como helicópteros, aos que se lles uniu pola noite o Río Jallas e Don Inda, xunto Garda Civil, Policía Local e aos efectivos de Protección Civil de Porto do Son e Emerxencias de Noia. Tamén compareceron o alcalde da localidade, Luís Oujo Belo, e voluntarios entre os que se atopaban mariñeiros que mesmo saíron cos seus barcos para rastrexar a zona.
Pouco despois de iniciarse o operativo o helicóptero localizou á tripulante, Soraya Luaces Lago e veciña de Portosín, empolicada a unhas rocas as que se aferrou tras ser arrastrada pola corrente. Ela foi rescatada e trasladada ao Complexo Hospitalario de Santiago (Chus) xa que presentaba síntomas de hipotermia (estaba en traxe de baño) e unha crise de ansiedade que lle impedía manter un relato coordinado. Recoñeceu, con todo, que ían tres na embarcación e que os seus dous compañeiros seguían na auga, pero que non sabía onde poderían estar.
Explicou que tiveron un incidente ao perder un remo e que un dos seus compañeiros se tirou a auga para recuperalo, nesa maniobra foi cando o kaiak envorcou. Despois foi arrastrada e logrou empolicarse ás rocas, segundo contou as personas coas que falou no cengtro hospitalario.
UNHA FALSA ALARMA. A noite empezábase a botar encima e os servizos de emerxencia iniciaron un minucioso rastrexo entre a praia de Coira e a zona onde se refuxiou Soraya. Pouco despois localizouse a piragua nun punto coñecido como as rocas de Figueiras, a unhas cinco millas do lugar de onde saíran a practicar deporte.
Os temores ían en aumento xa que nesa zona hai moitas corrente e, á hora na que se produciu o sinistro, estaba a baixar a marea co que aumentaba a forza de arrastre da auga nese punto que coincide, practicamente, coa saída da ría de Muros e Noia.
“É unha zona moi complicada con vento forte do nordés como había onte (polo luns) e coas correntes que se forman a esa hora de baixada dá marea”, recoñecía un mariñeiro de Portosín que coñece perfectamente esa parte da ría de Muros e Noia.
Os efectivos localizaron e recuperaron un dos chalecos salvavidas do kaiak. No medio da noite, desde un dos pesqueiros que axudaban na procura avistaron o que parecía ser o corpo dun dos dous novos pero cando se achegaron ao lugar non viron nada a pesar de que durante máis de media hora estiveron por ese lugar aínda que a procura resultou infrutuosa.
Durante toda a noite o helicóptero Helimer 401 e as lanchas S/ Regulus , a Río Jallas da Garda Civil e o remolcador Don Inda permaneceron pola zona mentres que Protección Civil e voluntarios peiteaban a costa por terra.
Familiares e achegados dos mozos desaparecidos xa estaban avisadas e desde o 112 Galicia solicitouse a colaboración do persoal do Grupo de Intervención Psicolóxica en Catástrofes e Emerxencias ( GIPCE), para prestar apoio aos familiares das vítimas. Nese momento sóubose que os mozos, sorprnedidos polas correntes, trataban de chegar á Illa de Creba, e foi cando, como relatou a supervivente, perderon un remo da embarcación e un deles tirouse á auga para recuperalo pero xa non puido volver. A corrente arrastrounos e provocou que a piragua queda totalmente envorcada. Foi o principio dunha traxedia para tres familias da comarca.
Porto do Son. A noticia do accidente e da desaparición dos dous mozos de Noia e da moza de Porto do Son que realizaban unha actividade marítima en kayak, chegou a ambos concellos afectados de maneira totalmente inesperada, como é lóxico. Primeiramente, a nova coñécese en ambos pola chamada do servizo de emerxencias do 112, previamente telefoneados polos amigos e amigas que se atopaban na praia esperando aos seus compañeiros e compañeira, aínda que posteriormente comezou a divulgarse a través das redes sociais. Evidentemente e como cabe esperar, supuxo gran consternación para a poboación e dende o primeiro momento puxéronse e mobilizáronse todos os recursos posibles e dispoñibles.
A cidadanía de ambos os dous concellos, entre os que se atopan a veciñanza, amizades e familiares das vítimas, están a comportarse de maneira solidaria e comprensiva cas familas afectadas, ademais de atoparse eles mesmos preocupados polo paradeiro dos mozos, angustiados pola situación e sorprendidos polo ocurrido.
Sorprendidos a pesares de que, como afirma o alcalde de Noia, Santiago Freire, isto non é a primeira vez que acontece, mais, casos coma estes, deben facernos reflexionar sobre a problemática de introducirse no mar para realizar actividades cando as circunstancias naturais non son as óptimas, senón máis ben perigosas. De facto, tales eran as nefastas condicións para saír ao mar cando os mozos o fixeron, que os propios mariñeiros do concello de Porto do Son, segundo nos achega o alcalde deste mesmo concello, Luis Oujo, non saíron polo seu propio ben.
O ambiente actualmente nos concellos e vilas afectadas por esta nova, respira expectación e incertidume. Incertidume polo descoñecemento dun desenlace que, tras tantas horas, semella cada vez peor e deriva en que se vaia, pouco a pouco, perdendo a esperanza. Mantéñense á espera de, dentro do que cabe, boas novas; así que polo de agora, seguen pendientes e confiantes nos profesionais, atentos a movementos no mar e a facer certos percorridos polo porto.
PAULA PÉREZ CANTELAR
··· Desde o momento de que se tivo constancia da magnitude do suceso e foron alertados por membros dos corpos de seguridade os familiares dos dous desaparecidos compareceron en Porto do Son coa esperanza de que a sorte que tivera a moza fose compartida polos seus dous compañeiros. Foron uns instantes de moita tensión acumulada na que a chama da ilusión ía desvanecéndose a medida que a noite gañaba en intensidade. Houbo un momento no que se correu a voz de que localizaran a un dos desaparecidos, non se explicaba se vivo ou morto, pero pronto chegou a labazada de realidade. E iso acrecentou a dor o que obrigou aos servios de emerxencia a solicitar a presenza de membros do equipo de psicólogos que atende catástrofes. Daba igual. As escenas de pesar apoderáronse de todos e se prolongaron ao longo da xornada do martes mentras os equipos de salvamento facían o seu traballo. . Xa só tocaba esperar que o mar devolvese os corpos
Javier Hurtado Trillo, de aproxidamente vinte anos de idade, vivía en San Lázaro, nas aforas de Noia, con seus pais e súa irmán duns 13 anos. Deixara os estudos facía xa un tempo pero traballaba con seu pai, o encargado do Pazo do Tambre, de camareiro. Segundo nos achegan excompañeiras e excompañeiros da clase, amais doutros amigos e amigas máis cercanos, era un rapaz que chamaba a atención por desprendemento de bondade así como de boas enerxías e vibracións que deixaba alá por onde pasase.
Afirman que transmitía moita confianza, xa que era unha persoa moi sociable e aberta á hora de coñecer xente nova, para a que nunca tiña unha mala resposta, unha mala cara ou algún tipo de prexuizo, senón todo o contrario: temas de conversa e grandes sorrisos eran o que emanaba. Destacable era a súa preocupación polos seus seres máis achegados, tanto familiares como amigos e amigas, xa que, afirman, era capaz de axudarche a solucionar calquera problema por enriba dos seus propios e pensaba moito en quen o rodeaba.
Soraya Luaces Lago, filla dunha mariscadora de Portosín e nada no ano 2002, vive nesta mesma vila do Concello de Porto do Son (onde ademais, pasa o verán cos seus amigos e amigas no areal de Coira), aínda que desenvolve a súa vida diaria e social no concello colindante: Noia.
Trátase, tal e como nos relatan, dunha rapaza á que se lle ve, sen necesidade de entablar ningún tipo de conversa, unha personalidade moi marcada, cas cousas claras, moi carismática, atrevida e eléctrica, con moitos folgos e enerxía. Aseguran que é unha rapaza moi sociable á hora de coñecer xente nova, xa que transmite confianza e cercanía. Ten relacións de amizade con varios e grandes grupos variados de persoas e de moi distintos tipos, o que demostra o seu don de xentes e sociabilidade. Mais concretamente, formaba parte, xunto con Javier Hurtado e Miguel Quán, do mesmo grupo de amigos e amigas de Noia. Ambos os tres quedaban tamén de xeito máis individual e con moita frecuencia, incluso para saír de festa. A relación era tal que, Javier sempre dicía que para el, Soraya era coma unha irmá pequena.
Miguel Quán Sabana, de aproximadamente 20 anos, vivía en Labarta, no centro de Noia, con súa nai, aínda que tiña familia no concello de Porto do Son.
Deixara os estudos facía uns anos e durante unha longa tempada traballou en Talleres Miranda, establecemento ubicado no mesmo concello. Mais, tal e como nos aportan fontes cercanas ao mozo, este retomara os estudos para conseguir o título da Educación Secundaria Obrigatoria, aínda que non teñen constancia algunha de que chegase a rematar estes estudos e obter a titulación. O que si saben a ciencia certa é que o rapaz fai xa uns cantos meses que non traballaba no taller previamente nomeado. Alén disto e referido á súa personalidade e forma de ser, aseveran quen o coñecía que era unha persoa moi agradable e amigable non só de primeiras á hora de coñecer xente da súa idade, senón tamén nas súas relacións interpersoais e ca xente que o rodeaba diariamente; e sobre todo, con grande enerxía para realizar o que se propuxera, iniciativa e moita vida.