As sesións dos domingos

Todos agardabamos ansiosos, coma auga de maio, o esperado domingo. Era o día que rompía a monotonía aburrida das clases e do estudo, ademais eramos donos das horas para andar de lacazáns despois da misa pola cidade e a Alameda. Era o día tamén que recibiamos a consabida “cobra” ou “paga” se non había algún imprevisto desgraciado ou fóramos castigados. O máis importante do día e incluso da semana era a sesión especial de cine das catro da tarde no Capitol ou no Salón Teatro ás tres e media.

O Capitol era un sala grande e de categoría, coas paredes forradas de tela gris e butacas cómodas. Non así o Salón Teatro, máis austero e vello con asentos de madeira que renxían ó baixalos. Alí rímonos sempre porque botaron tódalas películas de Charlot e Buster Keaton, e algunhas de vaqueiros, salvo pola Semana Santa, que había unha programación relixiosa e saían as rapazas cos ollos roxos de tanto chorar.

Pola mañá despois de saír da misa, a máis breve que se oficiaba en toda a cidade, marchabamos sen máis dilación a Rúa do Vilar a mirar a censura por si poñían as críticas das películas da sesión das tres e media. Case nunca puñan nada.

Monchito lía as de 3R e as de 4 gravemente perigosas, para se contentar. Logo viamos as carteleiras nos cines. Non sen discusións, decidiamos cal escolleríamos, case sempre desbotabamos as románticas, inclinándonos polas de acción trepidante e fortes emocións. O repertorio non era dunha gran variedade. Conformábanos co que se proxectaban, cintas do oeste, enfrontamentos entre indios e tropas confederadas, e as bélicas, case sempre coa infantería da mariña norteamericana como protagonistas. Tiñan moita aceptación as do Gordo e o Fraco.

Pero sen dúbida algunha, eran as películas de medo e terror: Drácula, Frankestein, O Home Lobo as máis desexadas, onde o alento se contiña, sumidos no silencio expectante da sala, e a veces, algún gracioso, botaba un sonoro peido e o cine estouraba nunha gargallada nerviosa e liberadora. E a tensión soltábase entre risos e un bafo irrespirable.

O sacar a entrada era xa un acto heroico. Había que chegar cedo para poñerse na cola e aguantar empuxóns cun ánimo estoico e indiferente. Aquel sufrido valente, o que primeiro chegaba, encargábase de chegar á “taquilla” co o encargo de se facer coas entradas dos demais.

Cando se escoitaban algúns ruídos e víanse luces acenderse dentro eran sinais inequívocas de que o asunto púñase en marcha. Logo acendíanse as luces da “taquilla” e unha sombra grande movíanse tralos cristais esmerilados. Polo buraco aparecía a cabeleira rubia dunha señora moi pintada que levaba un perfume abafante.

A rapazada facía un tapón na porta e entrabase por unha insólita presión ante un porteiro que recollía as entradas. A sala enchíase cun público vociferante e ruidoso. Cheiraba a zotal e ós poucos minutos, había un ambiente cerrado e a modorra do calor puña un letargo ós minutos da inminente proxección. Mentres os asubíos cruzaban a sala como disparos e as voces destemperadas fuxían como paxaros entolecidos.

Cando na sala había un pestanexo de luces, o rebumbio vociferante alisábase de golpe nun silencio que preludiaba a música estridente que remataba coas últimas toses e berros mentres que na pantalla aparecía a carauta da produtora.

O público do Capitol mantiña un certo silencio con algunha que outra interrupción, como un sonoro pateo cando se rompía a cinta e a xeral estouraba furiosa nun apoxeo de asubíos e barafunda de voces e tacos. O cine tiña un repertorio amplo e houbo tardes de Fumanchú, Tarzán, vaqueiros do salvaxe Oeste e os ataques imprevistos dos indios siux ás dilixencias dos pacíficos colonizadores que atravesaban as chairas en busca dun solar onde asentarse, cando estaban a punto de morrer a mans dos indios, irrompía a cabalgada do Sétimo de Cabalería salvando da masacre ós ”bos” e a unha rapaza loira que coidaba do pai moribundo.

O cine entón rompía a aplausos e entre os estrondo das palmas e voces, acendíanse as luces e tódalas caras risoñas e satisfeitas, quedaban fascinados ante o The End.

Saiamos do cine cando o ceo se esvaecía ou a chuvia caía mansa e silenciosa, pero nós levabamos a luminosidade das chairas inmensas na memoria e Paco Vello , polo baixo, asubiaba a música da película, dándolle voltas ó chaveiro no dedo índice. Todos cabalgabamos polos horizontes da cor dos soños.