Camiño inacabado

É un camiño inacabado, como a sinfonía de Schubert. Agora que xa andamos polas míticas terras do Ulla e os dominios do moderno AVE, axítase o corazón dos peregrinos que realizan a ruta de Inverno. Carballos e castiñeiros adornan os bosques, mentres as illadas aldeas de pedra quedan á beira das sendas. Logo de pasar a capela das Angustias, a mina de Serrabal maniféstase como unha faixa na montaña que protexe o Pico Sacro. A imaxe telúrica e metafísica semella ser o principio e o final da nosa existencia, cuxo sentido nunca acabamos de ver. A enorme figura do locuaz compañeiro Cajaraville, a quen a parca sorprendeu hai un ano, pesa na mochila dos disgregados camiñantes.

A etapa comezou orballando en Silleda, pero con moito ánimo, porque o afecto enraíza. As setas agroman visiblemente orgullosas. Entusiasmada con elas e co camiño, unha burgalesa aparece como unha fada: Eva, veterinaria de profesión, non para de facer fotos cunha pequena cámara. Máis adiante vai seu home, Alberto, e conversamos ata San Martiño de Dornelas, cuxa igrexa está pechada, coma sempre que paso por aquí. Ela cóntame que no ano xubilar do 93 veu en peregrinación a cabalo cun grupo numeroso. E engade que procura facer algunha ruta xacobea o ano que abre a Porta Santa. Tras expresármonos a admiración mutua polas seos burgalesa e compostelá, despedímonos coa ledicia de compartir un anaco de vida.

Recupero a compañía dos meus e descubrimos que o reitor Viaño está en mellor forma que canda rachou o peroné por Valdeorras antes da pandemia. Que lonxe parece! Cousa rara é o paso do tempo, outra leria que non acabamos de comprender. Que diferenza hai entre un espazo físico que non mudou polo que pasaches hai tempo e agora que volves estar nel?! As conversas fragmentarias superpóñense, a chuvia colle forza e os chuvasqueiros tórnanse necesarios.

A empinada calzada que baixa a Gundián, na contorna de Ponte Ulla, convértese nunha pista de patinaxe. Empezan os escorregóns, as cuadas e chega a fatal caída da doutora Seoane, que se creba o pulso dereito. Eu librei de milagre. Sería porque fun beber auga da fonte da ermida, cuxa romaría se celebra en setembro. Os de Boqueixón cóntannos que, de nenos, levábanos alí e súas nais deixaban unha peza de roupa dos fillos a modo de ofrenda. E mercé á memoria viaxamos a cando eramos pequenos, cando non doía nada e todo empezaba.

Cruzo a ponte empapado e falando polo móbil, en troques de gozar da vista da electrificada ponte sobre o río. Pero tamén vexo a vella na enésima evocación do día, que me trae o ruído das antigas locomotoras naquelas eternas viaxes ao Carballiño da miña avoa. Xa non sei se son de carne e oso Victoria e Mercedes, dúas veciñas que me miran impávidas mentres xesticulo en comunicación co meu auricular. Pensarán que son un tolo deambulante. E non lles falta razón.