Luis Zahera entra con su merecido Goya en el club Gallegos del Año

Sus más fieles seguidores lo pedían. Era de justicia nombrar al compostelano Luis Zahera miembro del selecto club Gallegos del Año -condecoración que comparte con sus paisanos Luis Tosar y Nerea Barros, así como Javier Gutiérrez y Emma Lustres-. Recibir el merecido Goya al mejor actor de reparto en la galardonada película El reino fue la gota que colmó el vaso.

"Non sei se o merezo. Son compostelán. El CORREO GALLEGO é o noso periódico. Lembro unha vez que publicaron unha foto de miña nai e flipáramos todos de rapaces. Teño un montón de recordos deste xornal. E sendo picheleiro, sempre ten unha cousa moi nostálxica, moi bonita, que te premie o teu diario".

Esta tierra está brillando en el séptimo arte y en la producción de series. Sobre esto, Zahera comparte con los lectores que "estamos nun momento doce en Galicia con todo o tema de Fariña, Vivir sin permiso). Digamos que hai certa actualidade con series de televisión de malvados, do mundo de narcos, herdando un pouco o de Pablo Escobar en Netflix".

Además, "as comunidades históricas que temos un idioma propio levan un lote de anos traballando, por exemplo a ­Televisión de Galicia. Eu sempre tiven a impresión de que levaban certa vantaxe, porque se non traballabas en ­Madrid, traballabas aquí no teu idioma. Non ­paramos nunca, entón os resultados están chegando tras trinta anos de canteira no meu caso". Recalca que el éxito de Luis Tosar llegó hace unos quince años con su primer Goya. "No meu caso hai u­nha traxectoria audiovisual de trinta anos".

Zahera demuestra ser un hombre de gustos sencillos -disfruta de Santiago y de su Illa de Arousa, onde a súa tía Cefe ten a casa-. Incluso cuando volvió a la capital de Galicia tras la ceremonia de entrega de los Premios Goya, paseó con el cabezón por la calle. Incluso hubo algunos niños afortunados que lo tuvieron en sus manos y alucinaban. "Darllo á xente era como: Vaia, téñoo eu!". La verdad, no todos los actores que poseen un Goya son tan ­auténticos, naturales y a­ccesibles como él.

Luis Zahera reparte mucho, comparte y agradece el cariño que recibe de sus seguidores y la lealtad de sus amigos.

Además, tiene en mente a sus referentes, personas que lo han marcado, como Suso Alonso Braña -monitor en los Boy Scouts- y Agustín Magán, fundador de Ditea (Difusión de ­Teatro Afeccionado) y quien lo ­posicionó en el mundo del teatro.

Por cierto, dentro de muy poco su admirada tía Cefe recibirá en O Dezaseis, en la rúa de San Pedro, el preciado premio. Será el sábado día 16 con toda la familia en donde se vivirán momentos inolvidables, emotivos, y se recordarán un sinfín de anécdotas.

"Non creo que me chame Spielberg para rodar Misión Imposible 12"

Todos lle preguntamos polo Goya, é inevitable. Agora que pasaron uns días, como o asimila?

É como dicía Andy Warhol: "Todo o mundo ten os seus 15 minutos de superfama". Era como cando abrías a porta aquela e te atopabas cos teus regalos de Reis. No caso dos meniños, era a bicicleta ou o Scalextric. Os Goya teñen esa cousa. Volves ser ese meniño, é unha alegría moi grande ter o recoñecemento dos compañeiros, da Academia.

Teme perder a liberdade que tiña ao ser agora moito máis coñecido?

Non, non, non, que va! Non hai ningún paparazzi que persiga ao goya ao mellor actor de reparto. Perseguen a Penélope, Javier Bardem, Luis Tosar, José Coronado, Álex González... O risco deste traballo é que sexas moi popular.

As series dan un empuxón?

Hai unha popularidade da televisión e outra do cine. Esta é máis respectuosa. Nunca tiven ningún problema cos paparazzis e non o vou ter agora. Hai que ser realistas.

Parece que quita importancia a figura de actor de reparto...

Non é por levarte a contraria, pero creo que estamos valorados, non todos podemos ser protagonistas. Empecei con papeles secundarios no ano noventa e pico e sigo traballando. Despois de tantos anos recibín este regalo. É unha profesión moi agradable, moi divertida. Síntome moi recoñecido pola profesión, pola crítica. ¡Virgencita, que me quede como estoy!

Atreveríase a ser protagonista?

Atreveríame. É o mesmo facer de lanceiro que de secundario que de protagonista. Tes bastante máis chollo, eso sí. Pero basicamente é todo mesmo. Sería igual de complicado, igual de divertido e igual de marabilloso. Home, eu son un característico, un episódico, un capitular (hai un montón de nomes para definir aos actores de reparto). Xa vou collendo uns anos, non creo que me empecen a saír papeis protagonistas. Imos ser sinceiros.

Pero nunca se sabe.

Claro, pero diría que estou máis ou menos asentado neste tipo de papeis. Non creo que me chame Spielberg para Misión Imposible 12.

Fai fácil o complicado e parece que hai improvisación case todo o tempo... Como o fai?

No caso da escena do balcón de Rodríguez Sorogoyen, todo o mundo pensaba que aí había un lote enorme de improvisación. Pois non. O 95 % é texto del, porque é un director que é autor, xunto con Isabel Peña. Engadíuselle o da xitana e un par de expresións.

No caso de Vivir sin permiso, na televisión eu teño a teoría de que basicamente se escribe para os protagonistas. Os papeis secundarios ou o coro estamos máis desdebuxados, e a día de hoxe, hai un lote de directores que están pedíndolle aos actores que o fagan seu, que lle dean unha personalidade e cor. Antes isto non era viable.

Eu meto moitas cousas do meu irmán Esteban e máis eu, que somos do barrio da Estila. Tivemos unha infancia xunta con xente mellor, xente peor..., e vas quitando expresións da túa vida. En Vivir sin permiso hai un lote de expresións que veñen de aí e polo retorno emocional que estou recibindo do público, non debeu de ser mala idea.

Vimos que compartiu o premio Goya pola cidade adiante, ¿pero con alguén especial?

Si, con La Diapo, onde fixen a primeira sesión de fotos post-Goya. Esteban de la Iglesia e Manuel R. Suárez leváronme á Fundación Granell motivados por unha transversalidade artística de pintores, actores... Estou moi agradecido.

De feito, de La Diapo son as imaxes que ilustran esta reportaxe. Tivo a oportunidade de ver a felicitación de Feijóo en Twitter?

Mireina, despois tamén falamos por teléfono un cacho. E moi ben, son os quince minutos de fama nos que te chama ata o presidente!

Canción. Friday, I'm in love, de The Cure.

Libro. Calquera de Italo Calvino.

Filme. Paris, Texas ou Érase unha vez en América.

Desexo. Que as actrices cobren o mesmo que os actores.

Unha foto: Calquera de La ­Diapo.