Seguir vivindo entre ceros e uns

Hai uns meses percorría o Rastro. Era un domingo bañado pola fermosa luz que ten Madrid no outono. Unha luz que abríase paso entre as follas que aínda se sostiñan nas ramas das árbores de Ribera de Curtidores. Esculcando entre as cousas esparexidas sobre unha mesa sen orde nin concerto, as cousas e a miña curiosidade, atopei unhas cantas fotografías antigas. En branco e negro, desas con bordos ondulados que tanto gustaban antes. Unha delas tiña unha data no reverso: 12 de maio de 1932. Era a foto dunha voda, na que os noivos, collidos da man, estaban acompañados de media ducia de persoas a cada lado, e ao redor dunha vintena dispostas detrás, nun par de filas máis. Entre estas había persoas que, intúo, viraran os seus pescozos ou alzaran os seus talóns para sobresaír entre o grupo. Todas, salvo os nenos, que rían despreocupados, pousaban para un momento de felicidade que seguramente era tan efémero nas súas pelexadas vidas como o sol que alumaba aquel día.

Quen sabe como chegou esta foto a aquel lugar, exposta entre algunhas moedas vellas, que non antigas, moita quincalla, discos regalo de Fundador, unha balanza romana, sifóns, algúns sen sifón, unha corneta sen embocadura, reloxos estragados, que seguían dando a hora exacta dúas veces ao día, e un xogo de seis vasiños de licor, que algún día, supoño, estivo completo. Quizais aquela foto chegou alí desde o baúl dalgún dos fillos ou netos daquel matrimonio, gardada ata un día en que tamén ela ou el foise deste mundo. Ou poida que o seu dono siga vivo, pero desafiuzado dunha casa que non puido finalmente pagar, deixando atrás ata o pouco que tiña. Ou quixo simplemente descargarse dos recordos cuxo peso xa non podía soportar, pola pena de levalos ao lombo. Quen sabe.

Unha a unha fun vendo as fotos con certo detemento, caendo na conta, a medida que o facía, de que estaba a crebar a discreción coa que seguramente quixesen gardalas os seus protagonistas. Pareceume que ata me ruboricei pensando que estaba a violentar a súa intimidade, sen ningún dereito para facelo. Unha gustoume especialmente. Estaba queimada por unha esquina, pero era moi bela, supoño que a fixo un profesional, quizá un artista. Non me atrevín a comprala, porque pensei que facelo era como pagar por mirar vidas alleas polo ollo dunha fechadura. Devolvín as fotos á mesa, depositándoas con sumo coidado, como para non espertar de todo a miña conciencia. E entón deume por pensar que hoxe a nosa vida enteira vaise pegando a imaxes e voces dixitais, quedando ao alcance dun simple clic. Se o fas porque queres, alá ti, pero se o fan outros sen o teu permiso, é coma se te espisen á forza exhibíndote á vista de calquera, sen poder ver a quen te ve, escoitar a quen che fala e responderlle se che gusta ou non o que di.

Hai unhas semanas faleilles da miña nai, en pasado, e do meu pai, en presente. Hoxe tamén o meu pai é pasado, e cunha inmensa pena pola súa ausencia, volvo falar deles. Ningún fixo testamento dixital. A súa vida discorreu case toda na terra. A nosa vida, sen embargo, non digamos xa a dos máis novos, é unha vida tamén na nube, unha vida que discorre entre átomos e bits. A nosa pegada dixital é inmensa, con intención ou sen ela, e ese patrimonio virtual, que en parte xestionamos nós e en parte váisenos das mans, acaba sendo de ninguén, agás que dispoñamos expresamente o contrario.

Se non nomeamos herdeiros das nosas contas, por exemplo, ninguén poderá en principio acceder aos nosos contidos, non digamos exhibilos ou vendelos. Cada día de cada vida ten a súa ansia, e para cando xa non nos queden días no mundo real, o dos átomos, deberiamos ter decidido se queremos seguir vivindo entre ceros e uns e como.