As responsabilidades dos irresponsables

UN ERRO É UNHA ACCIÓN desacertada e tamén un concepto equivocado ou xuízo falso. Podemos errar sen mala intención, pero iso non desculpa que o erro deba ser corrixido no posible. É máis, deberiamos ter mecanismos para penalizar a quen comete erros sistemáticos no exercicio das súas profesións, sobre todo cando causan prexuízos aos demais. Da igual se somos investigadores, profesores, xornalistas, fontaneiros, taxistas, médicos, xuíces ou políticos.

Por iso resultoume sempre incomprensible que non haxa mecanismos que penalicen ao profesorado que suspende masivamente aos seus estudantes. Amparados nunha malentendida liberdade de cátedra, conséntese que alguén poida suspender a case todos os seus estudantes. Se só aproban uns poucos alumnos, a principal responsabilidade é de quen debería axudar aos seus estudantes para aprender, e non a suspender. Que opinión tería dunha persoa que no exercicio da súa profesión só tivese éxito o 10% das veces? Pois o mesmo penso eu.

Dun modo parecido, non fan ben o seu traballo aqueles xuíces aos que os seus colegas de instancias superiores lles emendan a plana, un día si e outro tamén. Isto non é inocuo, senón que supón un enorme custo económico para todos e, máis aínda, un dano evidente, ás veces irreparable, ás persoas prexudicadas por sentenzas equivocadas.

Nos medios de comunicación o erro non é infrecuente tampouco. Á fin e ao cabo, están cada día dando información e opinión, e xa sabemos que o que ten boca equivócase. Con todo, é moito máis frecuente que corrixan as súas erratas que os seus erros. Lembran cando o xornalista Alfredo Urdaci referiuse ao sindicado Comisións Obreiras como: “Ce ce o o”? Non, non foi un descoido nin un erro involuntario, senón unha forma de burlarse, entendo, da condena da Audiencia Nacional á TVE pola súa “vulneración dos dereitos fundamentais de folga e liberdade sindical”, como consecuencia do equivocado tratamento informativo que fixo a televisión que é de todos, ao referirse á folga xeral do 20 de xuño de 2002. Urdaci, pouco dado á humildade, non fixo o que debía e non me consta que recibise nin unha reprimenda.

O último exemplo que quero poñerlles é relativo a quen deberían ser nosas cidadás e cidadáns máis exemplares, polo menos durante o exercicio dos cargos públicos para os que foron elixidos. Non son todos iguais, por suposto, pero abundan os que fan da súa capa un saio, e farano cada vez máis mentres os votos os desculpen, non digamos xa se os recompensan. O exemplo que lles poñerei, unha pinga nun océano, produciuse no contexto da traxedia desta nova guerra entre Israel e Hamás. Coma se non fose suficiente o horror e a dor desta e de calquera outra guerra, invéntanse feitos para engadir máis crueldade, se cabe, á dantesca realidade. Así, as redes sociais e moitos medios de comunicación do mundo enteiro deron por feito o achado de ducias de bebés decapitados por Hamás na localidade israelí de Kfar Aza. Con todo, non houbo ningunha declaración oficial respecto diso, nin proba algunha que o confirme, máis ben ao contrario. Con todo, a presidenta da Comunidad de Madrid, Isabel Díaz Ayuso, apresurouse a enviar un deses tuits cos que ataca con saña ao presidente do Goberno de España para acusalo de poñerse de perfil diante de semellante atrocidade. É certo que se pode caer máis baixo, pero como presidenta do goberno de Madrid non debería caer tan baixo. Tampouco neste caso me consta rectificación algunha pola súa banda.

Sinto que nos imos afacendo a non esixir responsabilidades a quen se mostra irresponsable, o sexa por acción ou por omisión, e nesa indolencia colectiva co erro, mesmo cando este é intencionado, engordan os males.